Szybki postęp w chirurgii bariatrycznej i metabolicznej stał się możliwy dzięki laparoskopii.

Wstęp

Początki chirurgii bariatrycznej sięgają połowy lat 50. ub w. Początkowo operacje wykonywano w celu znacznego skrócenia pasażu pokarmu. Przynosiły one dobry wynik, jeżeli chodzi o ubytek masy ciała, ale z biegiem czasu okazało się, że prowadziły również do bardzo dużych zaburzeń metabolicznych. Z tego względu zostały zastąpione innymi operacjami, takimi jak wyłączenie żołądkowo-jelitowe czy operacja pionowej plastyki żołądka. Wydaje się jednak, że olbrzymi postęp w chirurgii bariatrycznej i metabolicznej stał się możliwy dzięki laparoskopii. Szybki rozwój tej dziedziny chirurgii nastąpił w latach 90. ubiegłego stulecia.^1,2

Przez lata uważano, że dostęp otwarty i laparoskopowy są równorzędne. Jednak korzyści dla chorego wynikające z minimalizowania urazu, a także łatwiejszy dostęp do operowanego narządu spowodowały, że obecnie dominującą techniką jest laparoskopia. Według raportu International Federation for the Surgery of Obesity and Metabolic Disorders (IFSO) w 2013 r. 95,7% operacji na świecie przeprowadzono metodą laparoskopową. Dane pochodzące z Polski wskazują na jeszcze większy odsetek zabiegów laparoskopowych (96,4%).

Współczesne metody chirurgicznego leczenia otyłości

Obecnie najczęściej stosowane metody chirurgicznego leczenia otyłości to:

• laparoskopowa rękawowa resekcja żołądka (LSG – laparoscopic sleeve gastrectomy)
• laparoskopowe wyłączenie żołądkowo-jelitowe na pętli Roux-Y (LRYGB – laparoscopic Roux-Y gastric bypass)
• laparoskopowe pętlowe wyłączenie żołądkowo-jelitowe (MGB – laparoscopic mini gastric bypass).^3,4

Porównanie operacji techniką otwartą i laparoskopową

H.L. Tian i wsp. w 2011 r. porównali operacje wyłączenia żołądkowo-jelitowego techniką otwartą i laparoskopową. Pod uwagę wzięli następujące czynniki: