Otwartą kwestią pozostaje rodzaj stosowanych stentów. Podczas angioplastyki zwężeń tętnicy szyjnej wewnętrznej używane są zarówno stenty otwartokomórkowe, jak i zamkniętokomórkowe. Oba rodzaje stentu mają wady i zalety, chociaż zastosowanie stentów zamkniętokomórkowych wiąże się z mniejszym odsetkiem powikłań zatorowych i tym samym neurologicznych. Z kolei stenty otwartokomórkowe są łatwiejsze do implantacji oraz łatwiej dostosowują się do anatomicznego kształtu tętnic [25].

Zdaniem większości autorów od całkowitego zlikwidowania zwężenia ważniejsze jest zmniejszenie lub całkowite wyeliminowanie ryzyka wystąpienia udaru niedokrwiennego. Dlatego metoda przezskórnej plastyki dopuszcza obecność niewielkiego resztkowego zwężenia po zakończeniu zabiegu.

Wszystkie zalecenia zgodnie podkreślają znaczenie krzywej uczenia dla wyników angioplastyki zwężeń tętnic szyjnych. Udowodniono, że dopiero samodzielne wykonanie 50 zabiegów zapewnia wyniki na akceptowalnym poziomie [26,27].

Podsumowanie

Udrożnienie tętnicy szyjnej wewnętrznej nadal pozostaje metodą z wyboru u większości chorych z objawowym i bezobjawowym zwężeniem tętnicy szyjnej wewnętrznej przekraczającym 70%. Angioplastyka zwężeń tętnic szyjnych systematycznie zdobywa coraz pewniejsze miejsce wśród metod leczenia objawowych i bezobjawowych zwężeń tętnicy szyjnej wewnętrznej. Ma szczególne zastosowanie u chorych dużego ryzyka operacji klasycznej. Oba sposoby leczenia nie są metodami konkurencyjnymi, ale wzajemnie się uzupełniającymi, gdyż każda z nich jest dedykowana innej grupie chorych.

Do góry