Stan przedegzaminacyjny
Częstoskurcz nadkomorowy – diagnostyka i leczenie na podstawie najnowszych wytycznych
Część 1: ogólna charakterystyka
dr n. med.Michał Kowara1,2
prof. dr hab. n. med. Marcin Grabowski1
- W pierwszej części opracowania dotyczącego częstoskurczów nadkomorowych omówiono diagnostykę różnicową tych tachyarytmii, podkreślono istotną rolę szerokości zespołów QRS w algorytmie postępowania doraźnego i poruszono kwestię sytuacji szczególnych, takich jak częstoskurcz nadkomorowy u dorosłych z wrodzonymi wadami serca, u dzieci i u ciężarnych
- W sposób skrótowy przedstawiono zagadnienie kardiomiopatii tachyarytmicznej
Częstoskurcz nadkomorowy (SVT – supraventricular tachycardia) to relatywnie częsta przyczyna zgłoszeń na SOR z przyczyn kardiologicznych, dlatego tak ważna jest znajomość podstawowych zasad diagnostyki różnicowej i postępowania doraźnego w tej grupie chorych. W diagnostyce różnicowej istotne jest, aby w przypadku wątpliwości dany częstoskurcz u pacjenta traktować jak częstoskurcz komorowy, natomiast leczenie doraźne uzależnione jest od dwóch kwestii – stabilności hemodynamicznej pacjenta i szerokości zespołów QRS. Wspomniane zagadnienia zostały opracowane w niniejszym artykule na podstawie najnowszych wytycznych European Society of Cardiology (ESC) z 2019 r. dotyczących postępowania z pacjentami z częstoskurczem nadkomorowym1. W części drugiej artykułu przeanalizujemy dokładnie poszczególne typy tych arytmii.
Epidemiologia
Częstoskurcz nadkomorowy to przypadłość stosunkowo częsta. Według badania z lat 90. ubiegłego wieku z Marshfield w stanie Wisconsin częstość występowania tej grupy zaburzeń wynosi średnio 225 na 100 000 osób, z czego u 90% populacji chorych mężczyzn i 48% populacji chorych kobiet występują choroby współistniejące. Zapadalność wynosi natomiast 35 nowych przypadków na 100 000 mieszkańców na rok2. W nowszym badaniu rejestrowym, analizującym populację stanu Karolina Północna w latach 2010-2015 wykazano, że częstość występowania objawowego częstoskurczu nadkomorowego wynosi średnio 140 na 100 000 osób (po ekstrapolacji wyników na całą populację USA – 168 na 100 000), z kolei według badania szwedzkiego częstość hospitalizacji z powodu tej arytmii wynosi 20 na 100 000 osób na rok, z czego u 46,8% chorych nie stwierdzono współwystępujących patologii3,4.
Patofizjologia i objawy kliniczne
Z patofizjologicznego punktu widzenia arytmie nadkomorowe mogą mieć pochodzenie ogniskowe. W tym przypadku przyczyną jest patologiczny (wzmożony) automatyzm określonej grupy kardiomiocytów lub tzw. aktywność wyzwalana, czyli wczesne lub późne depo...
W pracy Patela i Markowitza do arytmii ogniskowych zaliczono również arytmie powstające w mechanizmie micro-reentry (krótka pętla pobudzenia nawrotnego)5. Autorzy ci przeanalizowali również arytmie nadkomorowe pod kątem ich reakcji na określone in...
