Praktyka kliniczna

Dorosły pacjent z ADHD w gabinecie psychiatry

lek. Joanna Mikulska1
prof. dr hab. n. med. Tomasz Wolańczyk2

1II Klinika Psychiatryczna, Warszawski Uniwersytet Medyczny

2Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego, Warszawski Uniwersytet Medyczny

Adres do korespondencji:

lek. Joanna Mikulska

II Klinika Psychiatryczna

Warszawski Uniwersytet Medyczny

ul. Kondratowicza 8

03-242 Warszawa

e-mail: jonmik@op.pl

© 2021 Medical Tribune Polska Sp. z o.o.

  • Kryteria diagnostyczne zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami uwagi (ADHD), z uwzględnieniem różnic występujących u osób dorosłych
  • Wpływ ADHD na codzienne funkcjonowanie, relacje społeczne i zawodowe
  • Psychoedukacja, farmakoterapia i oddziaływania niefarmakologiczne

U dzieci i młodzieży zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami uwagi (ADHD – attention deficit hyperactivity disorder) jest jednym z częstszych zaburzeń psychicznych – dotyka 3-5% populacji pediatrycznej1. Jednak wbrew potocznym przekonaniom rozpowszechnienie ADHD wśród osób dorosłych jest niewiele niższe – w zależności od badanej populacji i użytej metodologii częstość jego występowania mieści się w zakresie 1,4-3,6%1. W artykule przedstawiono wyzwania związane z diagnostyką i terapią ADHD w tej grupie pacjentów.

Diagnoza

Dorosły pacjent z ADHD zwracający się po pomoc do psychologa lub psychiatry może już niemal w progu gabinetu zgłaszać, w jakim celu przychodzi. Często zamiast poczekać na diagnozę, oświadcza po prostu: „wiem, że mam ADHD”. Drugim wariantem jest pacjent, który również diagnozuje się sam, ale przez porównanie z innymi (nierzadko własnymi dziećmi z diagnozowanym lub stwierdzonym ADHD). Zwykle mówi coś w rodzaju: „Moje dziecko/mój znajomy ma ADHD, a u siebie widzę takie same problemy”. Pacjent może również twierdzić, że na pewno miał ADHD w dzieciństwie (i ten stan trwa nadal), mówiąc: „byłem/byłam takim niegrzecznym/nieobecnym dzieckiem”. Brak diagnozy w tamtym okresie z reguły tłumaczy następująco: „takie były czasy, że tego nie rozpoznawano”. I w tym wypadku może mieć rację. Istnieje jeszcze jedna grupa pacjentów, różniąca się od pozostałych: są to osoby zgłaszające się z powodu objawów i zaburzeń współwystępujących lub będących powikłaniem ADHD – zaburzeń depresyjnych, lęku uogólnionego, problemów ze snem, uzależnień. Dla nich ADHD jest zwykle pojęciem obcym lub takim, którego nie odnoszą do siebie.

Kryteria rozpoznania

We wstępnej fazie procesu diagnostycznego trzeba zawsze pamiętać o podstawowych faktach – że ADHD u dorosłych istnieje, ale każdy pojedynczy objaw tego zaburzenia jest nieswoisty i postawienie rozpoznania wymaga szerszego spojrzenia na biografię pacjenta, jego funkcjonowanie oraz zgłaszane dolegliwości. Należy odwołać się do kryteriów diagnostycznych (ICD-10, a szczególnie DSM-5, gdzie w pewnym stopniu uwzględniono zmiany w objawach typowe dla wieku dorosłego). Podobnie jak we wszystkich innych zaburzeniach psychicznych, trzeba zwrócić uwagę na to, czy zgłaszane objawy mają widoczne negatywne konsekwencje w życiu pacjenta (w co najmniej dwóch sferach – w przypadku dorosłych pacjentów najczęściej w pracy i życiu rodzinnym).

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Znaczenie diagnozy i jej wpływ na różne sfery życia

Kolejnym aspektem związanym z diagnozą jest jej potencjalne znaczenie dla pacjenta. Można tutaj napotkać wiele skrajnych postaw – od funkcjonalnych („mam [...]

Aspekty dziedziczne choroby

Obecnie wiadomo już, że w etiologii ADHD istotną rolę odgrywają czynniki dziedziczne, wpływające również na występowanie zaburzeń towarzyszących ADHD (współchorobowość). Wysoki [...]

Zaburzenia i choroby współistniejące

W tradycyjnym modelu rozwoju zaburzeń towarzyszących ADHD, biorąc pod uwagę niekorzystny scenariusz, oprócz negatywnych konsekwencji emocjonalnych i związanych z samooceną można [...]

Leczenie

Podobnie jak w przypadku dzieci, leczenie ADHD u dorosłych obejmuje zawsze psychoedukację dotyczącą objawów, ich wpływu na życie pacjenta i jego [...]

Podsumowanie

Leczenie ADHD (w porównaniu z brakiem leczenia) prowadzi m.in. do zmniejszenia przestępczości, w tym recydywy związanej z przemocą – w okresach [...]

Do góry