Spożycie substancji żrących to niebezpieczne zdarzenie, potencjalnie zagrażające życiu, które często prowadzi do powikłań związanych z przełykaniem i do znacznego pogorszenia jakości życia. Postępowanie z pacjentami ze żrącą treścią pokarmową wymaga wielodyscyplinarnego podejścia obejmującego szeroki zakres specjalności, w tym zaangażowania: lekarzy pogotowia ratunkowego, chirurgów, anestezjologów, gastroenterologów, radiologów, otorynolaryngologów i psychiatrów^1-3. Spożywanie zarówno zasadowych, jak i kwaśnych środków żrących może powodować znaczące skutki uboczne, takie jak: tworzenie się zwężeń, perforacja i potencjalnie śmiertelne krwawienie. Identyfikacja charakteru, postaci fizycznej i ilości połkniętego produktu, a także rozpoznanie, czy spożycie było przypadkowe, czy celowe, ma kluczowe znaczenie dla doboru odpowiedniego leczenia. Zaleca się kontakt z ośrodkami kontroli zatruć w celu oceny ogólnoustrojowej toksyczności połkniętych substancji^3-5.Częstość spożycia środków żrących jest prawdopodobnie w dużej mierze zaniżona na całym świecie^2,3. Najbardziej zagrożone są dwie grupy wiekowe: pierwszą tworzą dzieci w wieku 2-6 lat, które przypadkowo połknęły domowe środki czystości, co stanowi przyczynę do 80% przypadków spożycia i zwykle nie wywołuje poważnych skutków zdrowotnych, z kolei do drugiej grupy zalicza się osoby dorosłe, które spożywają duże ilości silnych środków żrących z przyczyn samobójczych – taka sytuacja wymaga zaś specjalistycznego postępowania, którego głównym celem jest przeżycie pacjenta. Wczesna endoskopia (<12 godz. po spożyciu) jest wskazana u pacjentów z objawami w celu oceny ciężkości urazu i ustalenia, czy konieczna jest interwencja chirurgiczna^3,6. Główną wadą endoskopii jest to, że nie można z jej pomocą dokładnie przewidzieć martwicy pełnościennej, więc zastosowanie algorytmu z wykorzystaniem tomografii komputerowej (TK) z wyboru w trybie ratunkowym znacznie poprawia wyniki leczenia pacjenta. Następnie wszystkie wysiłki powinny skupić się na leczeniu wczesnych powikłań, zapobieganiu późnym następstwom, zachowaniu autonomii żywieniowej i optymalnej jakości życia. Często takie postępowanie wymaga leczenia interdyscyplinarnego^3,7,8.