Choroba zwyrodnieniowa stawów skroniowo-żuchwowych (OA – osteoartritis) jest jednym z najtrudniej leczonych schorzeń okolicy głowy i szyi. Wynika to z faktu skomplikowanej i nie do końca poznanej etiologii rozwoju OA tej okolicy, a także anatomii oraz fizjologii samego stawu skroniowo-żuchwowego (SSŻ), która znacznie odróżnia go od pozostałych stawów ludzkiego organizmu. U wielu pacjentów OA współwystępuje z innymi zaburzeniami czynnościowymi dotyczącymi tkanek miękkich SSŻ, wadami twarzowo-zgryzowymi, parafunkcjami lub brakami zębowymi.

W znaczącej ilości przypadków proces chorobowy jest wieloletni, a w momencie pojawienia się objawów klinicznych OA (ból, trzaski, trzeszczenie) u pacjenta występuje kilka schorzeń SSŻ. Z tego powodu leczenie polegające na eliminacji czynnika sprawczego degeneracji stawu jest skomplikowane i zazwyczaj wielospecjalistyczne. Długoletni proces destrukcji tkanek SSŻ na tle OA prowadzi do zaburzeń czynnościowych. Również na odwrót – nieleczone wady zgryzu, braki zębowe i parafunkcje mogą wtórnie prowadzić do przewlekłego stanu zapalnego oraz choroby zwyrodnieniowej krążka, powierzchni stawowej głowy żuchwy i dołu stawowego.

Dolegliwości bólowe, ograniczony zakres ruchu, przeskakiwanie i trzaski to najczęstsze objawy choroby SSŻ. Zaburzenia te są często tak bolesne podczas podstawowych czynności (jedzenie i mówienie), że jakość życia pacjentów jest znacznie ograniczon...