Iwona Konarska

We Włoszech stacza kolejkowego uznano za oficjalny zawód, co oznacza, że można wystawiać rachunki, a i trzeba płacić podatki. W Polsce od czasu do czasu przewija się w mediach taki stacz amator, osoba nadzwyczaj użyteczna (numerek do przychodni zdobędzie!), ale w sumie wysłana do lamusa historii tak jak baba z cielęciną czy roznosiciel mleka. Sami sobie wystoimy swoje sprawy.

To jest pogląd obywatela, ale z punktu widzenia lekarza powiedziałabym: Pokaż mi kolejkę pod swoim gabinetem, a powiem ci, kim jesteś. A liczy się nie tylko jej długość, ale i świadomość zbiorowa oczekujących pacjentów. Inaczej ogniwo kolejkowe formuje pacjent, który wie, że zostanie wywołany, więc nie ma co wypytywać, kto ostatni, lub polować na krzesełko najbliżej drzwi. Dobrze, żeby wiedział, że pytania powinien sobie spisać, a wyniki badań mieć pod ręką. Dobrze, żeby wiedział, że lekarz humorów osobistych nie przenosi do gabinetu i współpracuje z pielęgniarką odpowiadającą na pytania pełnymi zdaniami. Dobrze, żeby wiedział, że jego lekarz nie zapomina przystawić pieczątki (nie tylko i aż postawi trafną diagnozę). Dobrze, żeby wiedział, że na rozmowę z nim lekarz ma plan.

Kolejka ma swój rozum, więc należy jej też wytłumaczyć, dlaczego przyjmujemy kogoś na cito. Bowiem kolejka to nie jest tylko coś, co ciągnie się korytarzem i nas nie dotyczy. Tak jak ją ustawimy, tak też zachowamy się w czasie wizyty i tak nas ocenią. Permanentne opóźnienia w przyjmowaniu kolejnych pacjentów nie zostaną uznane za dowód naszej wnikliwości, ale raczej lekceważenia, znikanie na kwadrans (bez słowa, nawet jeśli ze stertą papierów) jest odbierane jak przerwanie operacji w połowie. Tak, kolejka jest przesiąknięta opiniami o Lekarzu, który Siedzi za Drzwiami Gabinetu. Podawane z ust do ust składają się na nasz wizerunek.

To tyle na temat, którego miało dotyczyć marcowe Powitanie. Chciałam włączyć się w dyskusję o przyczynach spadającego zaufania do lekarzy. Najwięcej na ten temat (także że nie spada!) dowiesz się w kolejce.