Proces starzenia się, początkowo niewidoczny dla oka, rozpoczyna się już ok. 25 r.ż. W komórkach zaczynają zachodzić procesy związane ze spadkiem aktywności biologicznej, zdolności do regeneracji i zmniejszoną odpornością na stres komórkowy. Wynikają one zarówno z mechanizmów wewnątrzpochodnych, regulowanych genetycznie, jak i wpływu środowiska zewnętrznego. Procesy zachodzące na poziomie komórkowym doprowadzają do zmian na każdym poziomie tkankowym. W obrębie naskórka zmniejsza się aktywność komórek warstwy podstawnej, komórki warstwy kolczystej i ziarnistej ulegają atrofii, a granica skórno-naskórkowa wyraźnie się zmniejsza. W skórze właściwej maleje liczba fibroblastów, a tym samym liczba włókien kolagenowych – głównie kolagenu typu III, ale i typu I, zmieniają się też ich właściwości fizyczne oraz rozmieszczenie. Włókna stają się grubsze i nieregularnie rozmieszczone, tracą właściwości sprężyste. Zmiany zachodzą również w tkance podskórnej i w strukturach kostnych – zmienia się liczba i układ komórek w kompartmentach tłuszczowych, a tkanka kostna wyraźnie zmniejsza swoją gęstość. Wszystko to powoduje, że tkanki poddane zjawisku grawitacji stają się wiotkie i zaczynają opadać.

W medycynie estetycznej główną rolę wśród preparatów przywracających objętość utraconym tkankom do dziś odgrywa kwas hialuronowy. Jego zadaniem jest wypełnić przestrzeń, która utraciła swoją objętość i tym samym zadziałać odmładzająco. Nie ma jednak większego wpływu na stymulację procesów odtwórczych.

W ostatnim czasie na znaczeniu zyskuje medycyna regeneracyjna, a nowe kierunki rozwoju wiążą się z odchodzeniem od stosowania dużej ilości wypełniaczy i koncentracją na procesach stymulujących odnowę oraz naprawę tkanek. Taką funkcję pełnią preparaty biostymulujące, do których należą hydroksyapatyt wapnia, polikaprolakton, kwas polimlekowy i polinukleotydy.

Hydroksyapatyt wapnia (CaHA)

Hydroksyapatyt wapnia jest substancją występującą naturalnie w ludzkim organizmie, wchodzi w skład m.in. kości i zębów. W medycynie estetycznej jest szeroko wykorzystywany ze względu na właściwości odbudowujące, wypełniające i biostymulujące, przy jednoczesnej pełnej biodegradowalności i wysokim bezpieczeństwie stosowania. Technologie wykorzystujące CaHA są znane od lat 90. XX w., jednak po raz pierwszy w medycynie przeciwstarzeniowej zostały użyte w 2004 r.