Mechaniczne wspomaganie serca stanowi udokumentowaną metodę leczenia ciężkiej niewydolności serca, wybieraną coraz częściej w czasach, kiedy liczba przeszczepień serca jest niewystarczająca.

Wprowadzenie

Niewydolność serca stanowi rosnący problem, w szczególności w krajach rozwiniętych. Szacuje się, że 1-2% ludzi na świecie choruje na niewydolność serca.¹ Analizy populacyjne wykazują, że występowanie niewydolności serca jest ściśle związane z rozwojem socjoekonomicznym i starzeniem się populacji. W samych Stanach Zjednoczonych żyje obecnie 5,8 miliona pacjentów z niewydolnością serca, a liczba ta ma przekroczyć 8,5 miliona w roku 2030.² Przed wprowadzeniem współczesnych metod leczenia 5-letnia śmiertelność w tej jednostce chorobowej wynosiła 60-70%. Nawracające objawy niewydolności serca odpowiadają za wzrastającą liczbę hospitalizacji związanych z niewydolnością serca. Wprowadzenie nowych form terapii zmniejszyło częstość rehospitalizacji, wpływając również na poprawę rokowania.³

Pomimo tego niewydolność serca odpowiada za 1-4% wszystkich hospitalizacji w krajach rozwiniętych, a roczna śmiertelność od hospitalizacji spowodowanej niewydolnością serca w różnych badaniach waha się w granicach 17-45%.³ Dane te wskazują na zakres problemu niewydolności serca, z jakim spotykamy się w codziennej praktyce klinicznej. W wielu przypadkach – pomimo optymalnej farmakoterapii i zastosowania wszelkich dostępnych metod leczenia przyczynowego, zarówno w ramach kardiologii interwencyjnej, jak i kardiochirurgii, oraz prewencji nagłego zgonu sercowego w tej grupie chorych – jedyną dostępną opcją leczenia pozostaje zastąpienie lub wspomaganie niewydolnego narządu. Ze względu na niedostateczną liczbę narządów do przeszczepienia coraz częściej wybieraną formę terapii stanowi mechaniczne wspomaganie krążenia (MCS – mechanical circulatory support).

Mechaniczne wspomaganie serca jest udokumentowaną metodą leczenia ciężkiej1 niewydolności serca – klasa zaleceń medycznych IB European Society of Cardiology (ESC). Era mechanicznego wspomagania krążenia rozpoczęła się w 1953 r. wraz z rozwojem krą...

Jaka grupa pacjentów określana jest jako chorzy ze schyłkową niewydolnością serca? Są to pacjenci, którzy wymagają ciągłej dożylnej terapii inotropowej. Pacjenci, u których występują objawy w spoczynku lub przy minimalnym wysiłku, nie mogą wykonywać czynności dnia codziennego; maksymalne zużycie tlenu wynosi <14 ml/kg/min, wynik testu 6-minutowego marszu poniżej 300 m. Są to pacjenci często hospitalizowani z powodu dekompensacji układu krążenia. Oczekiwana długość przeżycia u takich chorych bez transplantacji lub wspomagania krążenia wynosi poniżej 2 lat.