Jako lekarz specjalista medycyny paliatywnej obserwuję, że niejednokrotnie pacjenci kierowani są do nas bardzo późno, to znaczy, gdy są umierający i nasza pomoc jest już bardzo ograniczona. Na wcześniejszym etapie zupełnie się o tym zapomina. Widać więc, że wciąż walczymy ze stereotypem – nie tylko wśród pacjentów – wizerunku opieki paliatywnej jako opieki końca życia.

Tym, czego ogromnie brakuje w sytuacji, gdy pacjenci onkologiczni trafiają do lekarzy rodzinnych lub specjalistów z różnego rodzaju innymi chorobami, jak nadciśnienie czy cukrzyca, jest właśnie pytanie o ból. Czasem chory ma nieuzasadnione obawy, aby na ten temat szczerze rozmawiać z onkologiem, ponieważ wyobraża sobie, że z powodu występowania bólu może zostać zdyskwalifikowany z leczenia. Na wszelki wypadek więc nie przyznaje się onkologowi do bólu. Natomiast innym lekarzom, z którymi ma kontakt, pytanie o ból nie przychodzi do głowy, ponieważ skupiają się na jednostkach chorobowych, w których się specjalizują. W rezultacie temat bólu w ogóle nie jest poruszany. A powinien być.

Pacjent krąży i go boli

W opiece paliatywnej najczęściej zajmujemy się pacjentami z chorobą nowotworową. Mało kto zdaje sobie jednak sprawę z tego, że jeśli u pacjenta występuje objaw taki jak ból, to nawet na wczesnym etapie choroby możemy go objąć specjalistyczną opieką. Świadomość lekarzy ma duże znaczenie w sytuacji, gdy poradni leczenia bólu w wielu miastach w ogóle nie ma, natomiast poradnie medycyny paliatywnej są dostępne.

Trzeba podkreślić, że opieka paliatywna nie jest tylko – jak chciałby NFZ – rodzajem pomocy dla pacjentów, którzy zakończyli już leczenie onkologiczne. Medycyna paliatywna oferuje dziś wiele form pomocy na każdym etapie choroby. Samo określenie „z...

Dla nie całkiem samotnych

Przy okazji warto się zastanowić nad tym, jak opieka paliatywna powinna być zorganizowana, aby odpowiadała potrzebom społecznym.