MT: Około 10 proc. lub według innych danych 15 proc. chorych ma oporne nadciśnienie tętnicze. Skąd biorą się te różnice w ocenie skali problemu?

PROF. ROBERT GIL: Może będzie to dziwne, co powiem, ale definicja nadciśnienia opornego jest przez lekarzy POZ często nadużywana. Nie mając dostępu do szczegółowej diagnostyki, zbyt wcześnie stawiają takie rozpoznanie. Przy włączaniu pacjentów do polskiego rejestru denerwacji nerkowej mieliśmy duże kłopoty, by w krótkim czasie znaleźć 50 chorych z potwierdzonym opornym nadciśnieniem. Okazało się, że dopiero pogłębienie diagnostyki o stosowne badania biochemiczne – poziomu najróżniejszych hormonów, o ultrasonografię oraz tomografię komputerową jamy brzusznej pokazało, że wielu z tych pacjentów nie spełniało kryteriów opornego nadciśnienia tętniczego. Dlatego skłaniałbym się raczej, żeby myśleć o odsetku poniżej 10 proc. chorych w populacji.

W moim przekonaniu lekarze niespecjalizujący się w leczeniu nadciśnienia tętniczego przyjmują zbyt szerokie oczka sita diagnostycznego. Upraszczając sprawę – przy takim podejściu niejako przelatują przez nie rzadsze, czyli mniejsze, wtórne powody nieskuteczności leczenia nadciśnienia, które odkryć można dopiero, stosując specjalistyczną aparaturę. Najlepszym tego przykładem mogą być hormonalne gruczolaki o małej objętości, zlokalizowane w nadnerczu lub w przysadce mózgowej, które też mogą odpowiadać za oporność leczenia nadciśnienia.

MT: Poza tym obraz zaciemnia postawa pacjenta, który zapewnia, że stosuje się do zaleceń, a rzeczywistość jest inna.

R.G.: Oczywiście, ale nie jest to jedynie specyfika naszego kraju. Wysunę ogólną tezę, że na całym świecie pacjent z nadciśnieniem tętniczym niejako zakłamuje rzeczywistość. On się nie godzi na to, że będzie miał nadciśnienie pierwotne całe życie....

MT: Jak lekarz może ocenić prawdomówność pacjenta?