Piodermia zgorzelinowa jest rzadko występującą dermatozą, charakteryzującą się szybko postępującą martwicą skóry. Jej nazwa nadana w 1930 roku przez Brunstinga i wsp. niesłusznie sugeruje pochodzenie bakteryjne zmian. Współcześnie piodermia zgorzelinowa jest zaliczana do chorób neutrofilowych skóry.[1,2] Uważa się, że kluczową rolę w rozwoju choroby odgrywają zaburzenia w układzie immunologicznym związane z mechanizmami odpowiedzi komórkowej oraz nadmierna reakcja zapalna. Badania wskazują na nieprawidłowości w funkcjonowaniu neutrofili i monocytów, polegające na zaburzeniu chemotaksji i ich nadreaktywności. Coraz częściej w etiopatogenezie PG wskazuje się na wzmożoną produkcję czynnika martwicy nowotworu (tumor necrosis factor – TNF-α) oraz innych cytokin, głównie IL-1, IL-6, IL-8, biorących udział w chemotaksji neutrofili.[3] Etiopatogeneza piodermii zgorzelinowej jest wciąż niejasna. W ponad połowie przypadków obserwuje się jej współwystępowanie z chorobami narządów wewnętrznych, w szczególności z nieswoistymi chorobami zapalnymi jelit (wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Leśniowskiego-Crohna), zaburzeniami hematologicznymi, w tym chorobami mieloproliferacyjnymi czy zapaleniami stawów.[2,4]

Wyróżnia się kilka postaci klinicznych PG, spośród których najczęstsza jest postać wrzodziejąca, występująca u ok. 80 proc. pacjentów. Wykwitem pierwotnym jest jałowa krosta, pęcherzyk lub guzek, który ulega rozpadowi, tworząc bolesne owrzodzenie ...

Cel pracy

Celem pracy była retrospektywna analiza dokumentacji medycznej pacjentów hospitalizowanych z powodu piodermii zgorzelinowej w Klinice Dermatologii i Wenerologii UMB.

Materiały i metody

Analizie retrospektywnej poddano grupę 34 chorych hospitalizowanych z piodermią zgorzelinową w klinice w latach 2004-2013. Pod uwagę brano płeć i wiek pacjentów, choroby współistniejące, obraz kliniczny, przebieg choroby oraz stosowane leczenie.