Pierwszy raz przypadek PLEVA opisał Neisser w 1894 roku, w 1916 Mucha wyróżnił formę przewlekłą choroby, a w 1925 Habermann stworzył termin PLEVA (pityriasis lichenoides et varioliformis acuta). PLEVA jest rzadką, zapalną chorobą skóry. Przyłuszczycę plackowatą zwyczajowo dzieli się na postacie:

• ostrą, czyli PLEVA,
• ostrą z towarzyszącą gorączką i nadżerkowo-martwiczymi zmianami skórnymi (tzw. choroba Mucha-Habermanna, który jest podtypem PLEVA),
• przewlekłą – przyłuszczycę plackowatą drobno- i wielkoogniskową.

PLEVA klinicznie ma postać rumieniowych plam i grudek zwykle lokalizujących się na tułowiu, bliższych częściach kończyn i powierzchniach zgięciowych kończyn. Obraz kliniczny może być bardzo różnorodny. Jest to schorzenie rzadkie o nieustalonej etiologii, zazwyczaj opisywane u dzieci i młodych dorosłych, na ogół pojawia się w 2. lub 3. dekadzie życia, nieco częściej u mężczyzn niż u kobiet.

Nie zauważono etnicznych ani geograficznych predyspozycji do jej wystąpienia. Postać ostra choroby może u pacjenta współistnieć z formą przewlekłą. Choroba wykazuje tendencje do samoograniczania, a jej przebieg zwykle jest łagodny. Może trwać wiele tygodni, miesięcy, a nawet lat. W części przypadków zmianom skórnym towarzyszą objawy ogólne: gorączka i objawy grypopodobne.

Najpopularniejszą metodą leczenia pozostaje fototerapia (UVB 311 nm lub PUVA) i antybiotykoterapia systemowa, najlepiej celowana.

Przypadek 1

Do Kliniki Dermatologii w Krakowie zgłosił się 22-letni mężczyzna z powodu zmian skórnych, które pojawiły się trzy tygodnie wcześniej. Początkowo obejmowały tułów, z czasem się uogólniły. Tydzień przed wystąpieniem zmian skórnych pacjenta bolało gardło, nie gorączkował.

Przy przyjęciu stwierdzono: na skórze całego ciała liczne rumieniowe i rumieniowo-krwotoczne grudki. Na dłoniach i nadgarstkach widoczne były pojedyncze krosty, skóra twarzy i stóp była wolna od zmian (ryc. 1-3).

Ponadto w badaniu fizykalnym stwierdzono: powiększone migdałki podniebienne z retencją. Pacjenta konsultowano laryngologicznie i stwierdzono ognisko zapalne w migdałkach podniebiennych. W wymazie flora fizjologiczna.

Wykonano biopsję skóry, która potwierdziła rozpoznanie.

W badaniach laboratoryjnych stwierdzono: leukopenię, limfocytopenię, monocytopenię, obniżone stężenie eozynofili, podwyższone stężenie enzymów wątrobowych, wartość CRP prawidłowa. Badania w kierunku zakażenia HIV, HCV, HBV, CMV i kiły ujemne. EBV-...