Praktyka kliniczna
Łuszczyca a otyłość – implikacje kliniczne
Anna Kisielnicka1
Dr hab. med. Aneta Szczerkowska-Dobosz2
Łuszczyca jest częstą, przewlekłą, zapalną chorobą skóry charakteryzującą się występowaniem łuszczących się ognisk spowodowanych hiperproliferacją naskórka. Najczęstszą manifestacją kliniczną tej choroby jest przewlekła łuszczyca plackowata. Notowany wzrost częstości otyłości wśród chorych na łuszczycę niesie za sobą poważne konsekwencje kliniczne: zwiększone ryzyko występowania chorób towarzyszących łuszczycy, a szczególnie chorób sercowo-naczyniowych, znaczne nasilenie lokalnego stanu zapalnego i skórnych objawów łuszczycy, a także słabszą odpowiedź na leczenie. Dzięki propagowaniu działań prozdrowotnych i dążeniu do redukcji masy ciała można zapobiegać powyższym poważnym konsekwencjom klinicznym i w istotny sposób zwiększyć jakość życia pacjentów.
Łuszczyca jest przewlekłą zapalną chorobą skóry. Występuje u ok. 2 proc. światowej populacji, a jej najczęstszą manifestację kliniczną stanowi przewlekła łuszczyca plackowata (ang. chronic plaque psoriasis). Na jej typowy obraz kliniczny składają się dobrze odgraniczone wykwity grudkowe pokryte łuską, które ustępują bez pozostawiania blizn i mają nawrotowy charakter. Najczęściej chorobowo zajętymi obszarami są: kolana, łokcie, okolica krzyżowa oraz owłosiona skóra głowy. Klinicznie wyróżnia się dwa typy łuszczycy w zależności od wieku pojawienia się pierwszych objawów:
- typ I – o wczesnym początku (poniżej 40. r.ż.) z tendencją do częstego rodzinnego występowania,
- typ II – o późnym początku (powyżej 40. r.ż.).[1]
Obserwacje kliniczne wskazują, że wśród populacji pacjentów cierpiących na łuszczycę częściej występuje nieprawidłowa masa ciała: nadwaga (> 25 kg/m2) lub otyłość (> 30 kg/m2). Związek łuszczycy z otyłością został bardzo dobrze poznany. Uważa się, że obydwie choroby wykazują patogenetyczny związek do tego stopnia, iż wśród badaczy nie ma zgodności odnośnie do czasowej sekwencji zachorowania na te schorzenia.[2] W porównaniu z populacją zdrową, osoby cierpiące na łuszczycę mają o około 50 proc. większą predyspozycję do otyłości.[3] Z drugiej strony, badania kohortowe przeprowadzone wśród dużej populacji pacjentów dowodzą, że osoby o masie ciała powyżej 25 kg/m2 wskaźnika BMI wykazują wprost proporcjonalne do nadmiaru tkanki tłuszczowej większe ryzyko zachorowania na łuszczycę. Przyrost masy ciała, niezależnie od wyjściowej wartości należnej, nieprawidłowy obwód w pasie oraz stosunek obwodu talii do obwodu bioder (WHR, waist-hip ratio) mogą być samodzielnymi czynnikami zwiększającymi ryzyko zachorowania na łuszczycę.[4] Szczególnie doszukuje się wpływu nieprawidłowej masy ciała na etiologię łuszczycy typu II.[5]
