prof. dr hab. n. med. Dorota Krasowska

Szanowni Państwo,

Drogie Koleżanki i Drodzy Koledzy!

Z ogromną przyjemnością polecam Państwu kolejne wydanie „Dermatologii po Dyplomie”, którego tematem przewodnim jest przegląd aktualnej wiedzy dotyczącej diagnostyki i sposobu postępowania w przypadku naczyniaków niemowlęcych. Artykuł poświęcony temu zagadnieniu został opracowany przez zespół dr Barbary Szpyrki z Oddziału Dermatologii i Leczenia Anomalii Naczyniowych dla Dzieci (Centrum Pediatrii im. Jana Pawła II w Sosnowcu). Autorzy omówili epidemiologię, czynniki ryzyka, patogenezę, obraz kliniczny, klasyfikację, zespoły towarzyszące oraz możliwości terapeutyczne, zarówno zachowawcze, jak i zabiegowe.

Naczyniaki niemowlęce (IH – infantile hemangioma) to łagodne guzy naczyniowe, które mogą występować u ok. 5% dzieci. Cechują się dynamicznym wzrostem w pierwszych miesiącach życia (5-9 m.ż.), a następnie ulegają spontanicznej regresji. Warto zauważyć, że 10-15% przypadków IH wymaga szybkiej diagnostyki i specjalistycznej opieki medycznej ze względu na zagrażające życiu lokalizacje, współwystępowanie różnych anomalii w narządach wewnętrznych, a także możliwości wystąpienia powikłań funkcjonalnych i kosmetycznych. Wiąże się to z koniecznością jak najszybszego skierowania dziecka do ośrodka referencyjnego.

Jak zaznaczają autorzy artykułu, istnieje interaktywne narzędzie wspomagające diagnostykę IH. Jest nim zwalidowana skala Infantile Hemangioma Referral Score (IHReS), dostępna na stronie www.ihscoring.com. Na podstawie odpowiedzi na pytania dotyczące liczby zmian naczyniowych, ich lokalizacji i rozmiaru możliwa jest wstępna selekcja pacjentów, którzy wymagają dalszej diagnostyki i leczenia. Osoby, które uzyskają co najmniej 4 punkty, powinny być skierowane do ośrodka referencyjnego w celu ustalenia dalszego postępowania. Leczenie dobiera się indywidualnie dla każdego pacjenta, często we współpracy zespołu wielospecjalistycznego.

Warto podkreślić, że od 2014 r. w leczeniu IH wysokiego ryzyka zaleca się stosowanie nieselektywnego β-adrenolityku (propranololu), a jego skuteczność jest zależna proporcjonalnie od okresu wdrożenia. Obiecującą formą terapii IH niskiego ryzyka są miejscowo stosowane β-adrenolityki (tymolol). Autorzy artykułu omawiają także zabiegowe metody leczenia, w tym coraz szerzej dostępną laseroterapię – przy czym zwracają uwagę, że w okresie proliferacyjnym nie należy jej stosować ze względu na brak skuteczności i możliwość wystąpienia powikłań.

W dalszej części numeru znajdą Państwo wiele interesujących artykułów, poświęconych m.in. zastosowaniu leków antyandrogenowych w różnych schorzeniach dermatologicznych czy roli kwasu azelainowego w leczeniu trądziku. Zachęcam także do lektury pracy dotyczącej postępowania w łuszczycy u kobiet ciężarnych, która może nastręczać dermatologom trudności terapeutycznych. Warto zwrócić uwagę na artykuły poświęcone: piezogenicznym guzkom stóp, obrazom dermoskopowym znamion barwnikowych wrodzonych oraz cechom histopatologicznym pilomatricoma. We wrześniowym wydaniu nie zabrakło również ciekawych opisów przypadków – tym razem dotyczą one pacjentów z pośrodkową kanalikową dystrofią paznokci Hellera.

Zachęcam do zapoznania się z artykułami i życzę Państwu miłej lektury.