U pacjentów doznających krwawienia śródmózgowego podczas stosowania NOAC należy w pierwszej kolejności ocenić aktualną aktywność leku oraz jak się będzie prawdopodobnie zmieniać w kolejnych godzinach. Podanie węgla aktywowanego jest w pełni zasadne jedynie w ciągu 2-3 godzin od przyjęcia ostatniej dawki leku. Hemodialza może zmniejszyć stężenie dabigatranu w osoczu, ponieważ jest on tylko w 1/3 związany z białkami. Postępowanie takie jest szczególnie przydatne, jeżeli jedną z chorób współistniejących jest niewydolność nerek. Hemodializa jest jednak zupełnie nieskuteczna w przypadku stosowania rywaroksabanu i apiksabanu, ponieważ leki te występują przede wszystkim w formie związanej z białkami osocza. Dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa klasycznych leków hemostatycznych są skąpe. Uważa się jednak, że w pierwszej kolejności warto rozważyć podanie koncentratu czynników zespołu protrombiny. Rekombinowany aktywowany czynnik VII powinien być zarezerwowany jako terapia ratunkowa, natomiast stosowanie świeżo mrożonego osocza nie ma żadnego uzasadnienia [33,41].

Wznowienie leczenia przeciwkrzepliwego po udarze krwotocznym mózgu

Ryzyko wystąpienia ponownego krwawienia śródmózgowego u pacjentów stosujących antagonistów witaminy K jest wyższe niż w ogólnej populacji chorych leczonych przeciwkrzepliwie. Warto zaznaczyć, że wzrost ryzyka dotyczy zarówno chorych u których pierwszy krwotok wystąpił samoistnie, jak i w wyniku urazu. Dlatego niezbędne jest szczegółowe rozważenie potencjalnych korzyści i zagrożeń wynikających z wznowienia leczenia przeciwkrzepliwego [42].

Decyzja o ponownym włączeniu antykoagulantów w tej grupie chorych jest zawsze trudna. Dodatkowe kontrowersje wprowadzają charakterystyki produktów leczniczych wszystkich antykoagulantów. Mianowicie dopuszczają one wznowienie leczenia jedynie pod warunkiem usunięcia przyczyny pierwszego krwotoku [32]. Dlatego pod uwagę należy brać wiele czynników, takich jak lokalizacja krwawienia, obecność modyfikowalnych czynników ryzyka krwawienia (np. źle kontrolowane nadciśnienie tętnicze, przedawkowanie antagonistów witaminy K) [33]. Szczególnie istotne jest oszacowanie prawdopodobieństwa angiopatii amyloidowej, ponieważ wiąże się ona ze wzrostem ryzyka ponownego krwawienia, ale również udaru niedokrwiennego. Rozpoznanie pewne natomiast może być postawione wyłącznie na podstawie badania autopsyjnego. To dodatkowo utrudnia postępowanie u pacjentów nim obciążonych. Z tego względu wytyczne Amerykańskiego Towarzystwa Udarowego rekomendują unikanie przewlekłej antykoagulacji u osób po przebytym krwawieniu płatowym. Dopuszczają je jednak w przypadku innych krwotoków.

Ryzyko pierwszego w życiu krwawienia wewnątrzczaszkowego podczas stosowania NOAC jest niższe niż podczas stosowania warfaryny [37]. Nie prowadzono jednak badań nad bezpieczeństwem leczenia po przebytym krwawieniu. W związku z tym nie można jednoznacznie stwierdzić, że profil bezpieczeństwa NOAC jest w tej grupie chorych korzystniejszy [33]. Brakuje też jednoznacznych wytycznych dotyczących włączenia leczenia przeciwkrzepliwego po udarze krwotocznym, jednak powszechnie uważa się, że powinno to nastąpić po wchłonięciu się krwi, czyli po ok. 4-6 tygodniach. Być może opcją terapeutyczną okażą się metody niefarmakologiczne, takie jak ablacja lub zamknięcie uszka lewego przedsionka [32]. Jest jednak zbyt wcześnie, by móc te metody zalecać w codziennej praktyce klinicznej, zwłaszcza że często po udarze krwotocznym pacjenci są w ciężkim stanie i obciążeni innymi czynnikami ryzyka.

Do góry