Na nadciśnienie tętnicze (NT) choruje, według danych z 2015 roku, około 1,13 miliarda ludzi na całym świecie, w Polsce liczba ta wynosi około 11 milionów. Obserwowane trendy wzrostu częstości występowania choroby pozwalają przewidywać, że w 2025 roku liczba pacjentów z nadciśnieniem tętniczym wyniesie już 1,5 miliarda, natomiast w Polsce liczba chorych podwoi się do 2035 roku, czyli wyniesie wówczas ponad 20 milionów^1,2.

Według danych z 2013 roku chorzy z rozpoznaną jaskrą w wieku 40-80 lat stanowili 3,54% światowej populacji, czyli około 64,3 miliona. Szacuje się, że liczba ta wzrośnie do 76 milionów w 2020 roku, a niemalże podwoi się już w roku 2040, czyli osiągnie wartość ok. 112 milionów pacjentów³.

Analizując powyższe dane epidemiologiczne, łatwo stwierdzić, że wobec tak dużych populacji cierpiących z powodu powyższych chorób istnieje pewien wspólny zbiór zawierający pacjentów chorujących jednocześnie na nadciśnienie tętnicze i jaskrę. Taka sytuacja zobowiązuje do szukania terapii hipotensyjnej, która wpłynie pozytywnie na leczenie choroby okulistycznej, a w najgorszym scenariuszu nie pogorszy jej przebiegu. O ile w żadnym stopniu nie dziwi dobieranie grup leków obniżających ciśnienie w zależności od współistnienia cukrzycy, choroby niedokrwiennej czy niewydolności serca, o tyle choroby spoza – tradycyjnie rozumianego – kręgu chorób metabolicznych badane i brane pod uwagę są w tym kontekście znacznie rzadziej.

Celem niniejszego opracowania jest podanie praktycznych wskazówek terapeutycznych dla specyficznej grupy pacjentów „okulistyczno-kardiologicznych” na podstawie dostępnego piśmiennictwa opisującego tę tematykę.

Nadciśnienie tętnicze

Według definicji nadciśnienie tętnicze jest chorobą, w której wartości ciśnienia tętniczego są równe bądź przekraczają odpowiednio 140 mmHg dla skurczowego ciśnienia tętniczego (SBP – systolic blood pressure) oraz 90 mmHg dla rozkurczowego (DBP – diastolic blood pressure). Ta arbitralnie przyjęta granica, ustalona na podstawie licznych badań randomizowanych (RCT), stanowi punkt, powyżej którego korzyści płynące ze stosowanej terapii hipotensyjnej przewyższają jej potencjalne działania niepożądane. Z uwagi na odrębność rozpoznania (na podstawienie siatek centylowych, a nie sztywnych punktów odcięcia) oraz zmienność schematów terapeutycznych u dzieci i młodzieży niniejsze opracowanie dotyczyć będzie jedynie populacji dorosłych.