Ból w klatce piersiowej to ważny problem kliniczny. Według szacunków przeprowadzonych na podstawie danych z różnych krajów świata jest on przyczyną aż 10% wszystkich nieurazowych zgłoszeń do izb przyjęć lub szpitalnych oddziałów ratunkowych¹. Ten problem jest również ważny z punktu widzenia lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. Badanie obserwacyjne przeprowadzone na pacjentach 118 lekarzy rodzinnych w Holandii i Belgii wykazało, że ból w klatce piersiowej był przyczyną 1,26% wszystkich wizyt u lekarza rodzinnego. Warto podkreślić, że u 8,4% tych pacjentów przyczyną bólu w klatce piersiowej był stan zagrażający życiu (szczególnie zawał serca)².

W naszym opracowaniu skoncentrujemy się na algorytmie postępowania u pacjentów w sytuacji stabilnej, którzy zgłaszają się do specjalisty w dziedzinie kardiologii w warunkach ambulatoryjnych, skarżąc się na epizodyczne bóle w klatce piersiowej (w praktyce często można usłyszeć zdanie typu: „czasem odczuwam ból w klatce piersiowej”). Ostatecznym rozpoznaniem u takich osób może być przewlekły zespół wieńcowy (jest to nowe pojęcie wprowadzone przez wytyczne Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego [ESC – European Society of Cardiology] w 2019 r.; dawniej używano pojęcia „stabilna choroba wieńcowa” lub „stabilna choroba niedokrwienna serca”). Wspomniane wytyczne ESC dotyczące postępowania u chorych z przewlekłym zespołem wieńcowym zawierają cenne wskazówki dla specjalisty kardiologa³. Jeden z autorów niniejszego artykułu był również współautorem praktycznego przewodnika po przytoczonych wytycznych ESC – dlatego też w tym opracowaniu skoncentrujemy się nie tyle na ich omówieniu, ile na prezentacji konkretnych algorytmów diagnostyczno-terapeutycznych⁴.