Opis przypadku

Chory, lat 30, z zawodu kucharz, zgłosił się do kliniki dermatologicznej z powodu zlokalizowanych na twarzy, przewlekle utrzymujących się zmian o typie krost, ropnych nacieków, nadżerek i owrzodzeń mających tendencję do bliznowacenia. Ze względu na współistniejący łojotok wstępnie rozpoznano trądzik.

Uwagę lekarzy zwróciła jednak niecharakterystyczna nawrotowość, niespójność pomiędzy stosowanym leczeniem a efektem terapeutycznym oraz tendencja do bliznowacenia (ryc. 1).

W trakcie wizyt ambulatoryjnych pacjent był nadmiernie ożywiony, nadgorliwie wykazywał chęć współpracy z lekarzem, sugerował wykonywanie dodatkowych badań diagnostycznych i deklarował wyjątkowo staranną współpracę z lekarzem. Szczegółowo zebrany wywiad obejmujący również sytuację życiową pacjenta wykazał silny konflikt rodzinny, kłopoty w pracy, a także ksobność, nieufność i podejrzliwość pacjenta. Zlecono konsultację psychiatryczną, a po wdrożeniu leczenia uzyskano poprawę również w zakresie zmian skórnych.