Soczewki dwuogniskowe i progresywne są to konstrukcje wieloogniskowe zapewniające ostre widzenie na kilka odległości jednocześnie. Pozwalają one widzieć wyraźnie, mimo utraty akomodacji związanej z wiekiem i usunięciem zaćmy. Stosowane są również w zaburzeniach widzenia obuocznego (BSV – binocular single vision) i akomodacji, a ponadto odciążają wzrok w syndromie zmęczonych oczu. Jeszcze do niedawna stosowano je w celu hamowania progresji krótkowzroczności. Celem niniejszego artykułu jest analiza dostępnych publikacji naukowych odnośnie do okoliczności i możliwości użycia tych dwóch rodzajów soczewek. Wykazano, że najbardziej powszechne zastosowanie znajdują w przypadku prezbiopii, a wybór konstrukcji zależy od wielu czynników. U pacjentów pseudofakijnych ze względu na utratę zdolności akomodacyjnych sprawdzają się soczewki progresywne. Najlepszy efekt terapeutyczny w przypadku nadmiernej konwergencji dają dwuogniskowe, natomiast niedostateczną akomodację efektywnie skompensują zarówno dwuogniskowe, jak i progresywne. Zmniejszenie objawów astenopijnych można osiągnąć dzięki soczewkom progresywnym wspierającym akomodację. Stosowane w przypadku hamowania krótkowzroczności wieloogniskowe coraz częściej są zastępowane soczewkami powodującymi rozogniskowanie peryferyjne.

Prezbiopia jako podstawowe zastosowanie obu rodzajów soczewek

Zgodnie z danymi statystycznymi opublikowanymi przez GUS¹ w 2022 r. udział osób >45 r.ż. stanowił 45,6% całej populacji naszego kraju. Z perspektywy okulistyki jest to jednoznaczne ze stwierdzeniem, że prawie połowa ludności w Polsce jest starczowzroczna, a w konsekwencji znaczna jej większość potrzebuje dodatkowej mocy do patrzenia z bliska. Osób prezbiopijnych w gabinetach specjalistów ochrony wzroku z roku na rok przybywa.

Należy jednak pamiętać, że profil pacjenta starczowzrocznego w ciągu lat się zmienia. Zgłaszający się na badania wzroku z powodu pogorszenia widzenia z bliska to często osoby czynne zawodowo, korzystające z licznych urządzeń elektronicznych, upraw...