Największe ryzyko wystąpienia raka pęcherza moczowego dotyczy populacji zamieszkujących europejskie kraje basenu Morza Śródziemnego i Egipt. Trendy zachorowalności i umieralności wykazują systematyczny spadek w populacji mężczyzn, w przeciwieństwie do populacji kobiet. Zachorowalność na nowotwory pęcherza moczowego u kobiet wynosi około 2 proc.[1] W Polsce w 2013 roku zarejestrowano 5390 zachorowań u mężczyzn i 1575 zachorowań u kobiet (standaryzowany współczynnik zachorowalności odpowiednio 26,12 oraz 5,53/100 000/rok).[1] Standaryzowany współczynnik umieralności wyniósł odpowiednio 13,07 oraz 2,23/100 000/rok. Odnotowano 2686 zgonów wśród mężczyzn i 727 wśród kobiet. Większość zachorowań na nowotwory złośliwe pęcherza moczowego występuje po 50. r.ż.[1] U 75-85 proc. chorych w chwili rozpoznania ma charakter powierzchowny i ograniczony do błony śluzowej (Ta-Tis) lub podśluzowej (T1). Wśród pozostałych 15-25 proc. stwierdza się stopień T2 – naciekanie błony mięśniowej lub przerzuty do węzłów chłonnych (T2-T4, N+). Radykalna cystektomia zalecana jest u chorych z rozpoznaniem raka pęcherza moczowego w stopniu zaawansowania T2-T4a, N0M0 i w przypadku raka pęcherza moczowego bez naciekania warstwy mięśniowej, lecz z obecnością czynników wysokiego ryzyka nawrotu. Leczenie systemowe z wykorzystaniem cisplatyny jest standardem postępowania w nieresekcyjnym lub przerzutowym raku pęcherza moczowego. Ciągły rozwój możliwości leczenia systemowego wymaga stałej aktualizacji stanu wiedzy lekarzy praktyków. W artykule przedstawiono przegląd aktualnej wiedzy w zakresie leczenia systemowego raka pęcherza moczowego.