Jak ja to robię
Wykorzystanie modelu adaptacyjnego radzenia sobie w diagnozie oraz interwencjach psychospołecznych osób z otępieniem
Dr n. med. Dorota Szcześniak1
Mgr Katarzyna Urbańska1
Dr n. med. Renata Wallner2
Prof. Rose-Marie Dröes3
Prof. dr hab. med. Joanna Rymaszewska2
Z uwagi na ograniczenia terapeutyczne zespołów otępiennych oraz niewydolność społecznego systemu wsparcia oferowanego grupie osób z rozpoznaniem chorób neurodegeneracyjnych oraz ich rodzinom środowisko medyczne jest mobilizowane do poszukiwania alternatywnego podejścia do diagnozy i terapii osób z rozpoznaniem otępienia, uwzględniającego psychospołeczny aspekt ich funkcjonowania. Artykuł ilustruje model adaptacyjnego radzenia sobie, który jest wykorzystywany jako teoretyczna podstawa ujmowania potrzeb i oczekiwań osób z otępieniem i ich opiekunów, koncentrując się na prZ uwagi na ograniczenia terapeutyczne zespołów otępiennych oraz niewydolność społecznego systemu wsparcia oferowanego grupie osób z rozpoznaniem chorób neurodegeneracyjnych oraz ich rodzinom środowisko medyczne jest mobilizowane do poszukiwania alternatywnego podejścia do diagnozy i terapii osób z rozpoznaniem otępienia, uwzględniającego psychospołeczny aspekt ich funkcjonowania. Artykuł ilustruje model adaptacyjnego radzenia sobie, który jest wykorzystywany jako teoretyczna podstawa ujmowania potrzeb i oczekiwań osób z otępieniem i ich opiekunów, koncentrując się na praktycznych aspektach jego zastosowania w pracy terapeutycznej.
Choroby neurodegeneracyjne, których liczba wzrasta wraz z postępem współczesnej medycyny i wydłużającym się życiem ludzi, stanowią obecnie jedno z kluczowych wyzwań cywilizacyjnych nie tylko w aspekcie medycznym, lecz przede wszystkim społecznym i ekonomicznym. Na świecie i w Polsce żyje coraz więcej ludzi z objawami zaburzeń poznawczych oraz otępień i w związku z tym rodzi się większa potrzeba poszukiwania adekwatnego systemu wsparcia oraz efektywnego leczenia. Potrzeba ta obliguje środowisko medyczne do zdobywania nowej wiedzy oraz wypracowywania praktycznych rozwiązań w tym obszarze.
Mimo trwających od wielu lat badań klinicznych lekarze nadal konfrontują się z poważnymi ograniczeniami w zakresie skutecznego leczenia przyczynowego i objawowego z zastosowaniem oddziaływań farmakologicznych w chorobach otępiennych. Najnowsze wytyczne i rekomendacje wskazują natomiast na ważną rolę profilaktyki pierwotnej i wtórnej oraz istotne znaczenie oddziaływań pozafarmakologicznych – interwencji psychospołecznych, które wspomagają proces adaptacji do choroby oraz dynamicznie zmieniającej się sytuacji życiowej osoby z otępieniem i jej opiekuna, wspierają także procesy rozwojowe, pozwalając na zachowanie jak najdłużej dobrej jakości życia i autonomii osoby z otępieniem.[1]
