Zaświadczenia, które nie mają uzasadnienia w rzeczywistości, mogą powodować poważne skutki prawne

Zgodnie z ustawą z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i lekarza dentysty wykonywanie zawodu lekarza polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych, w szczególności na badaniu stanu zdrowia, diagnozowaniu, profilaktyce, leczeniu i rehabilitacji, ale także na wydawaniu zaświadczeń i orzeczeń o stanie zdrowia (art. 2 ust. 1). Kolejną podstawę wystawiania zaświadczeń przez lekarza stanowi art. 42 ww. ustawy, który uprawnia do wydawania orzeczeń (zaświadczeń) o stanie zdrowia danej osoby.

Zgodnie z powyższymi przepisami wydawanie orzeczeń lekarskich należy również do zadań dentysty, jednakże nie oznacza to, że jest on zobowiązany wydać każde zaświadczenie, o jakie poprosi go pacjent. Zakres obowiązków lekarza wynika z umowy zawartej pomiędzy nim a instytucją go zatrudniającą bądź też z umowy zawartej z pacjentem. W odniesieniu zaś do osób, które zawarły kontrakt z Narodowym Funduszem Zdrowia, lekarz może wydać tylko takie zaświadczenie, które przewidziane jest w przepisach.

Zaświadczenie nie w każdym przypadku

Zgodnie z obowiązującymi przepisami (art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych) pacjent może otrzymać bezpłatnie orzeczenia i zaświadczenia lekarskie związane z:

• dalszym leczeniem,
• rehabilitacją,
• niezdolnością do pracy,
• kontynuowaniem nauki,
• uczestnictwem dzieci, uczniów, słuchaczy zakładów kształcenia nauczycieli i studentów w zajęciach sportowych i w zorganizowanym wypoczynku,
• pomocą społeczną,
• orzecznictwem o niepełnosprawności,
• uzyskaniem zasiłku pielęgnacyjnego,
• ustaleniem przyczyn i rodzaju uszkodzeń ciała związanych z użyciem przemocy w rodzinie,
• uzyskaniem dodatku lub jednorazowej zapomogi z tytułu urodzenia dziecka (wydawane przez położną).