Cele monitoringu bywają różne. Podstawowy to zwiększenie poczucia bezpieczeństwa na rejestrowanym obszarze. Założenie bowiem jest takie, że ciągła obserwacja ludzi i miejsca odwiedzie tych pierwszych od zachowań odbiegających od norm społecznych – temu ma służyć stosowanie kamer na stadionach, ulicach i w parkach. Nie mniej ważnym celem jest ochrona ludzi i mienia w miejscach pracy, dlatego kamery znajdziemy także w różnych instytucjach.

Nie dziwi zatem to, że w coraz większej liczbie placówek stomatologicznych, będących miejscami udzielania świadczeń leczniczych i jednocześnie zakładami pracy, montuje się system monitoringu w celu właśnie ochrony mienia oraz kontroli zachowań pracowników i pacjentów.

Pozostawiając na boku dyskusję, czy rzeczywiście monitoring powoduje wzrost poziomu bezpieczeństwa i spadek zachowań niepożądanych społecznie, czy tylko wzrost poziomu poczucia bezpieczeństwa,[1] trzeba się zastanowić nad prawnymi możliwościami jego zastosowania w gabinecie stomatologicznym.

Brak bezpośredniej regulacji ustawowej

Stosowanie monitoringu wizyjnego jest nader problematyczne z punktu widzenia polskiego prawa. Brakuje bowiem jednoznacznych, a nawet jakichkolwiek przepisów odnoszących się wprost do tego zagadnienia. Obowiązujący w Polsce zakres prawnych podstaw do instalowania i wykorzystywania monitoringu odnosi się jedynie do wybranych aspektów jego stosowania. Podstawy prawne rejestracji istnieją np. w odniesieniu do służb. Brakuje natomiast regulacji w zakresie dotyczącym innych podmiotów publicznych oraz prywatnych. Przynajmniej od 2013 roku toczy się dyskusja nad ustawą o monitoringu wizyjnym, która ma określać miejsca i okoliczności jego stosowania, prawa i obowiązki prowadzącego monitoring, prawa osób objętych monitoringiem, zasady wykorzystania utrwalonego materiału. Niestety nic nie zapowiada przyspieszenia prac nad takim aktem, dlatego należy się posiłkować wytycznymi organów UE, orzecznictwem europejskich i polskich organów sądowych oraz ustawą o ochronie danych osobowych.