Rumień wysiękowy wielopostaciowy (RW, ang. erythema exsudativum multiforme) jest ostrą chorobą skóry i błon śluzowych, nawracającą w 25 proc. przypadków. Spotykany jest na całym świecie, częściej dotyczy mężczyzn pomiędzy 20. a 40. r.ż., w 20 proc. przypadków występuje u dzieci. Reakcja jest wywoływana głównie przez czynniki infekcyjne, tj. nadkażenia wirusowe, zwłaszcza wirusem herpes simplex (HSV1). HSV spotyka się w 70 proc. nawracającego rumienia wysiękowego wielopostaciowego. Ponadto jako czynnik etiologiczny choroby wymienia się wpływ innych drobnoustrojów – bakterii, głównie paciorkowców pochodzących z zakaźnych ognisk wewnątrzustrojowych, takich jak korzenie w stanie zgorzelinowego rozpadu, oraz mykoplazm.

RW może być wywołany przez dodatki do pokarmów (benzoesany, terpeny, nitrobenzeny) oraz stany zmienionej reaktywności immunologicznej gospodarza, np. po szczepieniu przeciwko BCG oraz WZW typu B, w sarkoidozie, chorobie przeszczep przeciwko gospodarzowi oraz układowym toczniu rumieniowatym. Rumień wysiękowy wielopostaciowy może spowodować przyjmowanie przez pacjenta leków z grupy sulfonamidów, barbituranów, niesteroidowych leków przeciwzapalnych oraz leków przeciwpadaczkowych. W etiopatogenezie RW wymienia się również czynnik immunologiczny, zwłaszcza reakcję nadwrażliwości typu III, oraz predyspozycje genetyczne związane z antygenem HLA-DQ3.

Wyróżnia się następujące postaci rumienia wysiękowego wielopostaciowego:

• łagodną,
• ciężką – zespół Stevensa-Johnsona,
• najcięższą – toksyczną nekrolizę naskórka (zespół Lyelle’a).

Większość pacjentów z RW, z postacią zarówno łagodną, jak i ciężką, ma zmiany w jamie ustnej. Charakterystyczne dla postaci łagodnej jest występowanie polimorficznej wysypki umiejscowionej tylko w jamie ustnej lub na skórze albo w obrębie innych b...