Określenia „po myśli” i „swoiste wytyczne” nie są tutaj przypadkowe – regułą bowiem jest, że sposób prowadzenia dokumentacji medycznej świadczeń wykonanych w ramach NFZ różni się od tego dotyczącego świadczeń komercyjnych. Mimo obowiązywania tych samych podstaw prawnych opisujących zasady prowadzenia dokumentacji medycznej, wymagań NFZ w zakresie zasad prowadzenia dokumentacji próżno szukać w tych podstawach.

Wszystko to sprawia, że instytucja, która wycenia, kontraktuje i finansuje świadczenia, a następnie sama weryfikuje prawidłowość wykonywania umów i sama nakłada kary umowne na świadczeniodawców, z którymi zawarła umowy i którym chwilę wcześniej sama przelała wynagrodzenie za ich realizację, nie jest najlepiej postrzegana w środowisku podmiotów realizujących te umowy.

Oczywiście owe podmioty próbują bronić swoich praw i hamować zapędy NFZ wszędzie tam, gdzie jest to możliwe.

Kiedy zawiadomienie?

Jednym z takich elementów jest kontrola świadczeniodawcy przez NFZ, a konkretnie kwestia, czy zawiadomienie o niej powinno być przesłane odpowiednio wcześniej (co najmniej siedem dni przed kontrolą), czy też kontrolerzy NFZ zostaną uprawnieni do jego okazania dopiero – i najpóźniej – z chwilą rozpoczęcia czynności, tj. w momencie zapukania do drzwi placówki.

Rozstrzygnięcie tej kwestii ma niebagatelne praktyczne znaczenie, nieprawidłowości bowiem w trakcie kontroli (rozpoczynającej się właśnie od zawiadomienia), których dopuszcza się podmiot kontrolujący, mogą zniweczyć jej skutek i zapobiec negatywnym konsekwencjom wymierzonym w przedsiębiorcę.

W tym zakresie powstał pewien spór w środowisku prawniczym, sprowadzający się do kwestii:

Czy do kontroli NFZ należy stosować przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (u.s.d.g.), czy też kontrola ta w ogóle wyjęta jest poza nawias tego aktu i opiera się na innych zasadach?