Resorpcja zęba (ang. dental resorption) to utrata miękkich oraz twardych tkanek zęba, a także wyrostka zębodołowego w wyniku działania czynników fizjologicznych i patologicznych.[1]

Resorpcja fizjologiczna dotyczy zębów mlecznych. Jest procesem naturalnym i pożądanym, umożliwiającym prawidłowe wyrzynanie zębów stałych. Resorpcja spowodowana czynnikami patologicznymi jest procesem chorobowym, dotyczy zarówno zębów mlecznych, jak i stałych. Polega na uszkodzeniu cementu i zębiny oraz pojawieniu się miejscowego odczynu zapalnego z tkanką ziarninową i komórkami klastycznymi.

Ze względu na lokalizację, resorpcję zębów dzieli się na:

• Wewnętrzną – rozpoczynającą się w zębinie (od strony jamy zęba) i szerzącą się w kierunku cementu korzeniowego. Ogniska resorpcji mogą pojawić się zarówno w komorze (typ A), jak i w kanale korzeniowym (typ B), z obecną perforacją lub bez niej (typy C i D). Resorpcja wewnętrzna występuje stosunkowo rzadko, najczęściej jest konsekwencją chorób miazgi lub urazu mechanicznego.
• Zewnętrzną – mającą początek w cemencie korzeniowym, mogącą dotyczyć części wierzchołkowej, środkowej lub przyszyjkowej korzenia. Resorpcja zewnętrzna jest zjawiskiem dość często spotykanym w praktyce klinicznej.

W zależności od głównego czynnika etiologicznego i patogenezy zewnętrzną resorpcję można podzielić na:

• resorpcję zapalną wierzchołka, towarzyszącą przewlekłym zapaleniom tkanek okołowierzchołkowych,
• resorpcję zapalną boczną korzenia, towarzyszącą pourazowej martwicy miazgi,
• resorpcję przyszyjkową,
• ankylozę i resorpcję zastępczą,
• resorpcję wywołaną działaniem przewlekłych urazów mechanicznych,
• resorpcję towarzyszącą chorobom ogólnoustrojowym.