Bruksizm, czyli nawykowe, nieświadome zaciskanie i zgrzytanie zębami, jest schorzeniem, które dotyka coraz większą część naszego społeczeństwa. Ciągły stres towarzyszący życiu znajduje ujście w parafunkcjach nie tylko u dorosłych, ale również u dzieci, powodując takie skutki jak nieprawidłowości zębowe, nadwrażliwość, patologiczna ruchomość zębów, uszkodzenie struktury zęba i wypełnień, starcie zębów, a nawet ból głowy, przerost mięśnia żwacza i zaburzenia w stawie skroniowo-żuchwowym. Z uwagi na to, że siły generowane przez mięśnie żucia podczas zaciskania zębów są dużo większe, niż te działające w fizjologicznych warunkach, również starcie zębów następuje szybciej i jest większe. Może to prowadzić do silniejszego i większego kontaktu antagonistów, a co za tym idzie − do zmian w torze, kierunku i zakresie ruchów żuchwy w stosunku do szczęki. Takie zmiany mogłyby powodować stymulację kości wyrostka zębodołowego szczęki, co w konsekwencji skutkowałoby prawdopodobnie rozbudową górnego łuku zębowego na długość i szerokość.