Rozwój stomatologii minimalnie inwazyjnej spowodował spadek zapotrzebowania na tradycyjne uzupełnienia stałe wykonywane w pracowni protetycznej. Niestety, nadal duża liczba pacjentów zgłasza się do stomatologa ze zniszczonymi lub w szerokim zakresie odbudowanymi zębami, których rekonstrukcje wykraczają poza możliwości stomatologii adhezyjnej. Leczenie takich pacjentów w dużej mierze opiera się na zastosowaniu tymczasowych uzupełnień jako etapu pośredniego na drodze do wykonania uzupełnienia ostatecznego, a im bardziej złożony jest przypadek kliniczny, tym większe znaczenie ma odbudowa tymczasowa. Jeśli dentysta chce zrobić krok dalej − od leczenia pojedynczych zębów do leczenia bardziej złożonych i kompleksowych problemów klinicznych − musi zdobyć biegłość w wykonywaniu wysokiej jakości uzupełnień tymczasowych¹.

Uzupełnienia tymczasowe, w związku z ich wielorakim zastosowaniem, spełniają wiele funkcji^2-4:

• pokrywają odsłoniętą zębinę, dzięki czemu zapobiegają nadwrażliwości, późniejszej próchnicy oraz patologii miazgi
• zapewniają zwarcie i stabilność pozycji zębów poprzez utrzymanie kontaktów międzyguzkowych i proksymalnych, aby zapobiec niepożądanemu ruchowi filarów; ponadto poprzez utrzymywanie kontaktów międzyzębowych zapobiegają zaleganiu resztek pokarmowych
• zachowują estetykę i czynność żucia; aby zapewnić odpowiedni wygląd tymczasowy, uzupełnienia powinny naśladować kształt i wygląd zęba przed preparacją lub docelową odbudową
• dzięki dobrej adaptacji brzeżnej uzupełnień zachowane są zdrowe tkanki przyzębia i kontur dziąsła, ułatwiając w ten sposób pobieranie wycisków oraz etap cementowania; zapobiegają również przerostowi dziąseł, który może powodować trudności w usadowieniu ostatecznej odbudowy
• umożliwiają ocenę efektu zmian estetycznych i okluzyjnych; możliwość zmiany kształtu może być również wykorzystana przed wykonaniem ostatecznej odbudowy, do przezwyciężenia problemów fonetycznych
• ich obecność pozwala na świadome podejmowanie decyzji terapeutycznych − dopiero w momencie usunięcia istniejących uzupełnień dentysta ma pełny wgląd w stan zęba leżącego pod nim; ma wtedy czas (między wizytami)na rozważenie możliwych opcji leczenia, a technik dentystyczny na wykonanie ostatecznych uzupełnień.

Ponieważ uzupełnienie tymczasowe jest poddawane działaniu sił żucia i środowiska jamy ustnej, wiedza na temat jego właściwości jest niezbędna do wyboru materiału, który zostanie wykorzystany do stworzenia uzupełnienia w danej sytuacji klinicznej.