Tetracykliny (TCN) zostały wprowadzone w 1948 r. jako antybiotyki o szerokim spektrum działania, stosowane w leczeniu wielu powszechnych infekcji u dzieci i dorosłych. Przebarwienia tetracyklinowe są wynikiem ogólnoustrojowego stosowania leków z grupy tetracyklin:

• przez matkę w okresie ciąży (od 4 miesiąca ciąży) lub w czasie karmienia piersią (tetracykliny przenikają przez barierę łożyskową i do mleka matki)
• przez dziecko do 7-8 r.ż.

Patomechanizm przebarwień polega na tym, że tetracykliny wiążą się z jonami wapnia, tworząc związki z organicznymi i nieorganicznymi składnikami szkliwa oraz zębiny, przy czym kompleksy z komponentami nieorganicznymi mają charakter chelatów i są trwalsze. Szkliwo wiąże się tylko w niewielkim stopniu z tetracyklinami, a ilość tetracyklin odkładanych w zębinie jest przeciętnie 9-krotnie większa niż w szkliwie. Żółte, szarobrunatne lub szaroczerwone przebarwienia tetracyklinowe (pod wpływem promieni UV fluoryzują na żółto) zazwyczaj są najbardziej intensywne w okolicy szyjki zęba, a następnie stopniowo słabną w kierunku brzegu siecznego i powierzchni żującej. Bezpośrednio po wyrżnięciu zęba przebarwienia są słabo widoczne, natomiast z upływem czasu ciemnieją pod wpływem światła. W ciężkich postaciach przebarwieniom często towarzyszy hipoplazja szkliwa. W uzębieniu stałym zmiany te są najbardziej widoczne w zębach siecznych i pierwszych trzonowych¹.

W literaturze opisywano, że rodzaj i intensywność przebarwień zależą od typu tetracykliny. Chlorotetracyklina powoduje przebarwienia szarobrązowe, podczas gdy demeklocyklina daje przebarwienia żółte z tendencją do ciemnienia aż do brązowego. Oksytetracyklina skutkuje słabszymi przebarwieniami niż starsze leki z tej grupy. W obrazie mikroskopowym struktura szkliwa i zębiny jest prawidłowa, z ogniskami słabszej mineralizacji w miejscach odkładania się barwnika. Zęby przebarwione tetracyklinami wykazują na szlifach histologicznych brązowe pasma osadzonego barwnika².

Licówki porcelanowe stają się coraz bardziej popularną metodą estetycznej odbudowy, stosowaną głównie do poprawy wyglądu zębów przednich.

Wskazania do stosowania licówek obejmują³:

• odbudowę mocno zniszczonych zębów przednich, których nie można trwale i estetycznie zabezpieczyć za pomocą bezpośrednich wypełnień kompozytowych
• poprawę estetyki zębów przednich
• korektę kształtu zębów
• niewielkie zmiany położenia zębów
• poprawę koloru zębów, np. w przebarwieniach polekowych po przyjmowaniu tetracyklin.