Podsumowanie - Moduł 3 „Leczenie – strategie terapeutyczne w zależności od przebiegu choroby”

Leczenie mikroskopowego zapalenia jelita grubego (MZJG) – strategie terapeutyczne w zależności od przebiegu choroby 

Mikroskopowe zapalenie jelita grubego (MZJG) to przewlekła choroba zapalna o nie do końca poznanej patogenezie. Terapia koncentruje się na łagodzeniu objawów i poprawie jakości życia pacjenta, gdyż nie istnieje leczenie przyczynowe. Celem terapii jest indukcja remisji, a w przypadkach nawrotowych jej utrzymanie. 

Budezonid – lek pierwszego wyboru 

Zgodnie z wytycznymi United European Gastroenterology i European Microscopic Colitis Group, budezonid pozostaje złotym standardem zarówno w indukcji, jak i w leczeniu podtrzymującym. 

W badaniach klinicznych uzyskano remisję kliniczną u 80–84% pacjentów oraz odpowiedź histologiczną u ponad 70%. Profil bezpieczeństwa budezonidu jest korzystny, a częstość działań niepożądanych nie różni się istotnie od placebo. 

W terapii indukcyjnej stosuje się 9 mg budezonidu na dobę przez 6–8 tygodni. U pacjentów z przewlekłą postacią choroby lub skłonnością do nawrotów zaleca się leczenie podtrzymujące najmniejszą skuteczną dawką, zwykle 3–6 mg/d, niekiedy co drugi dzień. 

Leczenie wspomagające i prewencja działań niepożądanych 

Choć ryzyko osteoporozy nie jest istotnie zwiększone, warto wykonywać badanie DXA u pacjentów z czynnikami ryzyka (wiek, płeć żeńska, palenie) i stosować suplementację wapnia oraz witaminy D w trakcie długotrwałej terapii steroidowej. 

MZJG oporne na budezonid 

U niewielkiej grupy pacjentów rozwija się postać oporna na budezonid, definiowana jako brak odpowiedzi klinicznej po co najmniej miesiącu leczenia (indukcja 9 mg) lub po 3 miesiącach terapii podtrzymującej (6 mg). 

W takich przypadkach stosuje się leki drugiego rzutu: 

• Tiopuryny (azatiopryna, 6-merkaptopuryna) – skuteczność w uzyskaniu remisji klinicznej sięga 40–43%. 

• Leki biologiczne (infliksymab, adalimumab, wedolizumab) – w metaanalizach potwierdzono krótkoterminową skuteczność i bezpieczeństwo, szczególnie w przypadku wedolizumabu. 

• Leczenie chirurgiczne (ileostomia, kolektomia subtotalna, zespolenie krętniczo-odbytowe) rozważa się wyłącznie jako ostateczność). 

Czas na małe wyzwanie! Sprawdź, jak dobrze opanowałeś treści modułu 3. Przechodzę do quizu >>  Wypełnij formularz