Wprowadzenie

Omawiając kliniczne aspekty wtórnych postaci nadciśnienia tętniczego, należy odnotować istotny postęp z ostatnich kilku lat, zwłaszcza w dziedzinie patogenezy, diagnostyki i leczenia nadciśnienia uwarunkowanego hormonalnie.

Tworzone są m.in. duże międzynarodowe rejestry chorych umożliwiające lepsze poznanie podłoża genetycznego i bardziej zróżnicowanego obrazu klinicznego, oraz ułatwiające wprowadzenie nowoczesnych metod biochemicznych i obrazowych do diagnostyki wybranych postaci nadciśnienia hormonozależnego. Dzięki nim możliwy jest również postęp w leczeniu przyczynowym i opracowanie optymalnych schematów postępowania zapewniających właściwą odległą obserwację.

Wspomniane powyżej powody sprawiły, że konieczna jest zmiana podejścia, zwłaszcza do chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem oraz z guzem chromochłonnym, stanowiącymi model wtórnego nadciśnienia tętniczego wywołanego odpowiednio nadmiarem aldosteronu i katecholamin. Autorzy przedstawili najważniejsze aspekty dotyczące patogenezy, diagnostyki i leczenia tych dwóch postaci wtórnego nadciśnienia tętniczego – ze względu na ograniczone ramy niniejszego opracowania w zarysie.

Pierwotny hiperaldosteronizm

Częstość występowania

Pierwotny hiperaldosteronizm (primary aldosteronism, PA) stanowi najczęstszą postać nadciśnienia tętniczego hormonalnie uwarunkowanego – jest więc zrozumiałe, że w światowym piśmiennictwie wiele uwagi poświęca się aspektom patogenetycznym i klinicznym tej postaci nadciśnienia wtórnego.

Zalecenia Europejskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego i Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESH/ESC) z 2007 r. podkreślają, że hiperaldosteronizm pierwotny stał się w ostatnich latach istotnym przedmiotem kontrowersji w leczeniu nadc...

Na łamach czasopisma Journal of Hypertension ukazała się ostatnio interesująca debata dotycząca PA prowadzona przez dwóch wybitnych znawców problematyki nadciśnienia tętniczego – Normana Kaplana i Johna Fundera [6,7]. Kaplan pisze o dwóch fazach „...