Ból neuropatyczny

Ból neuropatyczny wynika z uszkodzenia lub dysfunkcji układu nerwowego. Może wystąpić w wyniku różnych schorzeń lub urazów, takich jak cukrzyca, pourazowe uszkodzenie nerwów, stwardnienie rozsiane, zapalenie nerwów czy neuropatia po chemioterapii. Charakteryzuje się często pieczeniem, mrowieniem, kłuciem, drętwieniem lub uczuciem szarpania, które może być bardzo uciążliwe dla pacjentów.  

Ocenia się, że ten rodzaj bólu występuje u 0,5-0,8% populacji ogólnej i 20% pacjentów leczonych w poradniach przeciwbólowych1. Z kolei do neurologa po poradę z powodu bólu przychodzi 1/3 pacjentów, ale w neurologii są też choroby, których jedynym lub najważniejszym objawem jest ból. Należą tu m. in.: pierwotne bóle głowy, nerwobóle, szczególnie nerwów czaszkowych i nieswoiste bóle krzyża. Leczenie tych chorób ukierunkowane jest na łagodzenie objawów oraz określenie patomechanizmu jego powstawania.  

Ból neuropatyczny występuje przeważnie w sposób ciągły i nasila się napadowo, czasem są to napady bardzo silnego przeszywającego bólu. Znamienny jest także charakter bólu, określany przez chorych jako rwący, piekący, palący, kłujący, przeszywający. Mogą też pojawiać się bolesne kurcze mięśniowe. Jest to zazwyczaj ból przewlekły, któremu towarzyszą różne objawy psychiczne oraz somatyczne spowodowane małą tolerancją i złą kontrolą bólu².  

Ból neuropatyczny jest często trudny do zdiagnozowania i leczenia. Leczenie może obejmować stosowanie leków przeciwbólowych, leków przeciwdepresyjnych, leków przeciwpadaczkowych, terapię fizyczną, neurostymulację, blokady nerwowe oraz terapię behawioralną. 

Ból neuropatyczny może znacząco wpływać na jakość życia pacjenta, ważne jest, aby zapewnić kompleksową opiekę medyczną i wsparcie psychospołeczne, które może pomóc pacjentom radzić sobie z bólem oraz poprawić ich codzienne funkcjonowanie.