Rzecznik Praw Pacjenta z instrukcją używania kamer w placówkach medycznych

Rzecznik Praw Pacjenta Bartłomiej Chmielowiec we współpracy z zespołem ekspertów wydał nową publikację: „Monitoring wizyjny w podmiotach leczniczych. Nowy przewodnik dla kierowników placówek medycznych”.
Rzecznik przyznaje, że monitoring wizyjny daje możliwość stałej, zdalnej obserwacji pacjentów i szybkiej reakcji w razie pogorszenia ich stanu zdrowia.
Przypomina też, że regulacje dotyczące monitoringu wizyjnego są rozproszone w kilku aktach. Odmienne brzmienie przepisów i różnice terminologiczne powodują liczne wątpliwości interpretacyjne. Rozumienie dozwolonych miejsc i zasad prowadzenia monitoringu wizyjnego oraz prawa do poszanowania intymności i godności pacjenta w poszczególnych przychodniach i szpitalach znacznie się różnią.
W przededniu wejścia w życie nowych przepisów rzecznik opublikował przewodnik. Ma on praktycznie wesprzeć podmioty lecznicze we wdrażaniu rozwiązań uwzględniających zarówno prawo pacjentów do uzyskiwania jakościowych świadczeń zdrowotnych, jak i ich prawo do poszanowania intymności oraz godności.
„Ustawodawca przyjął – w drodze ustawy z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta oraz niektórych innych ustaw – nowe zasady prowadzenia monitoringu wizyjnego w podmiotach leczniczych” – wyjaśnia w komunikacie zamieszczonym na stronie internetowej RPP.

Cztery części przewodnika
Przewodnik składa się z czterech części, które stopniowo wprowadzają czytelnika w praktyczne aspekty wdrażania nowych przepisów dotyczących monitoringu wizyjnego.
W pierwszej części autorzy przedstawiają podstawy prawne prowadzenia monitoringu wizyjnego w podmiotach, a także rozbieżności interpretacyjne wynikające z postępowań prowadzonych przez rzecznika oraz z orzecznictwa.
Druga część stanowi syntezę poszczególnych aspektów zastosowania monitoringu wizyjnego na podstawie doświadczeń podmiotów leczniczych, dostępnej literatury, badań, a także przykładów pochodzących z innych państw. Osnową tej części rozważań jest relacja pomiędzy bezpieczeństwem a prawem pacjenta do poszanowania intymności i godności, która jest kluczowa i stale obecna w dyskusji o monitoringu wizyjnym.
W części trzeciej autorzy prezentują rekomendacje dotyczące stosowania monitoringu wizyjnego na podstawie zmienionych przepisów oraz postulowane kierunki zmian de lege ferenda.
Ostatnia, czwarta część składa się z 9 kazusów, czyli praktycznych przykładów zastosowania przepisów dotyczących monitoringu wizyjnego i ich interpretacji w kontekście problematycznego stanu faktycznego.

Zachęta do dyskusji
Zamiarem autorów przewodnika jest zainicjowanie dyskusji o monitoringu wizyjnym w procesie opieki nad pacjentami i unowocześniania systemu ochrony zdrowia. Jednak przede wszystkim chcą oni ujednolicić postępowanie we wszystkich podmiotach leczniczych.