Łuszczyca jest przewlekłą chorobą zapalną skóry z udziałem mechanizmów autoimmunizacyjnych, której ujawnienie się jest związane z czynnikami genetycznymi i środowiskowymi. Na przebieg choroby wpływają:

• infekcje,
• stres,
• wskaźnik masy ciała (body mass index – BMI),
• zaburzenia endokrynologiczne,
• spożywanie alkoholu,
• palenie tytoniu,
• leki.

Problem indukcji lub zaostrzenia łuszczycy przez leki jest szczególnie istotny ze względu na częstą potrzebę stosowania farmakoterapii z powodu współistniejących schorzeń. Stany chorobowe klasycznie związane z łuszczycą to:

• łuszczycowe zapalenie stawów,
• choroba Leśniowskiego-Crohna,
• zaburzenia psychiczne,
• zapalenie błony naczyniowej oka.[1,2]

W ostatnich latach zwraca się szczególną uwagę na często towarzyszący zespół metaboliczny lub jego składowe:

• otyłość,
• insulinooporność,
• cukrzycę typu 2,
• nadciśnienie tętnicze,
• dyslipidemię.[3]

U pacjentów stwierdza się częstsze występowanie miażdżycy i incydentów sercowo-naczyniowych: chorobę niedokrwienną serca, zakrzepowe zapalenie żył i inne powikłania zakrzepowo-zatorowe.[4]

Nowsze dane wskazują na zwiększone ryzyko współistnienia:

• celiakii,
• niealkoholowego stłuszczenia wątroby (non-alcoholic fatty liver disease – NAFLD),
• zaburzeń erekcji,
• stwardnienia rozsianego.[3,5]

Badanie przeprowadzone w Niemczech obejmujące 1203 chorych hospitalizowanych z powodu ciężkiej łuszczycy wykazało, że badani znacząco częściej wymagali stosowania różnych leków w porównaniu z ogólną populacją.[6] Do leków tych zaliczały się: inhib...

Łuszczyca związana z reakcją polekową obejmuje szerokie spektrum zmian klinicznych od łuszczycy plackowatej po ciężką erytrodermię. Może się manifestować jako łuszczyca krostkowa dłoni i stóp lub łuszczyca krostkowa uogólniona. Zajęte mogą być pły...