Łojotokowe zapalenie skóry (ŁZS) jest dermatozą występującą z częstością 2,5-3,0%. W etiopatogenezie istotną rolę odgrywa kolonizacja grzybem Malassezia i proces zapalny charakteryzujący się podwyższonym stężeniem cytokin, m.in. interleukiny 2. ŁZS o cięższym, chronicznym przebiegu ma silnie negatywny wpływ na jakość życia pacjentów. W leczeniu zmian w obrębie skóry twarzy wykorzystuje się przede wszystkim miejscowe preparaty przeciwgrzybicze, steroidowe i inhibitory kalcyneuryny. Dotychczas nie realizowano badań nad długotrwałą terapią podtrzymującą ŁZS. Naukowcy z Francji porównali pod tym kątem maść zawierającą 0,1% takrolimus z 1% kremem z cyklopiroksolaminą.