Przypadki laparoskopowe
Przepuklina w miejscu po trokarze po laparoskopii
dr n. med. Jacek Doniec1
dr n. med. Andrzej Kwiatkowski2
- Omówienie czynników warunkujących możliwość rozwoju przepukliny w miejscu po trokarze, zarówno tych zależnych od pacjenta, jak i związanych z techniką przeprowadzania operacji
- Jak lekarz może zminimalizować ryzyko powstawania przepukliny podczas zabiegu laparoskopowego? Wskazanie kluczowych czynników ograniczających ryzyko rozwoju przepukliny i prezentacja praktycznych wskazówek dla chirurga
U 44-letniej kobiety przeprowadzono zabieg laparoskopowej amputacji trzonu macicy z morcelacją wewnątrzotrzewnową z użyciem morcelatora. Powięź po morcelatorze o średnicy ostrza 15 mm zszyto szwem długowchłanialnym. W 3 dobie po operacji pacjentka poczuła pierwsze dolegliwości: wzdęcia i nudności. W 5 dobie została zbadana ginekologicznie – stan ogólny dobry. Kobieta zgłaszała nasilone nudności, wymioty po przyjmowaniu stałych pokarmów W niewielkiej ilości mogła spożywać tylko płyny. W badaniu dwuręcznym kikut szyjki ruchomy, niebolesny. Tkliwa okolica lewego podbrzusza, lecz niecharakterystycznie. Perystaltyka obecna, bez objawów otrzewnowych. Zlecono leki prokinetyczne. W 7 dobie pacjentka była konsultowana chirurgicznie – z powodu podejrzenia podniedrożności przewodu pokarmowego została skierowana do szpitala, hospitalizowano ją w następnej dobie. Chora ponownie była konsultowana chirurgicznie – nie wymagała pilnej interwencji. Została przyjęta do kliniki ginekologii.
W chwili przyjęcia do szpitala klinicznie brzuch wzdęty z leniwą perystaltyką, objawy otrzewnowe ujemne. Palpacyjnie brzuch niebolesny. W badaniu ultrasonograficznym (USG) jamy brzusznej w podbrzuszu widoczne pętle jelitowe bez perystaltyki. Obraz radiologiczny (RTG) jamy brzusznej nie wykazał ewidentnych cech niedrożności przewodu pokarmowego. W badaniach laboratoryjnych białko C-reaktywne (CRP – C-reactive protein) 1,9 mg/dl (norma <0,8), leukocyty we krwi 11,8 × 109/l. Zalecono nawodnienie, wyrównanie zaburzeń elektrolitowych, leki prokinetyczne (lewatywę, sondę do żołądka, neostygminę, metoklopramid, ondansetron). W 10 dobie pacjentka była konsultowana chirurgicznie: stan ogólny stabilny, brzuch nieco wzdęty, miękki, tkliwy w nadbrzuszu, bez objawów otrzewnowych. Perystaltyka – przelewania. Wypróżnienia nie było, gazów nie oddawała. Zalecono kontynuację zleceń, dietę płynną. W badaniach laboratoryjnych CRP 1,7 mg/dl, leukocyty 8,16 × 109/l.
W 12 dobie po zabiegu ze względu na wymioty po posiłkach i brak poprawy w leczeniu zachowawczym zlecono tomografię komputerową (TK) jamy brzusznej i miednicy mniejszej. Na podstawie wyniku badania stwierdzono w podbrzuszu lewym, w tkance podskórne...
