Zakażenie wirusem SARS-CoV-2, znane również jako COVID-19, jest ogólnoświatową pandemią z ponad 200 000 potwierdzonych zakażeń, prawie 9000 zgonów oraz prawdopodobnie dużą liczbą nierozpoznanych przypadków w momencie pisania tego artykułu [w chwili oddawania materiałów do druku według danych World Health Organization (WHO) liczba potwierdzonych przypadków na świecie przekroczyła 27 mln, a zgonów osiągnęła prawie 900 000 – przyp. red.]. Możliwości leczenia są ograniczone, nie opracowano dotychczas szczepionki i nie ma odporności stadnej. Najlepszymi środkami chroniącymi przed rozprzestrzenianiem się wirusa, które mamy obecnie do dyspozycji, są dystansowanie społeczne oraz dokładne mycie rąk. Te praktyki w połączeniu ze zjadliwością i zakaźnością wirusa zmieniają naszą aktywność, życie oraz sposób uprawiania medycyny.

SARS-CoV-2 należy do grupy często występujących wirusów, zwanych koronawirusami, które są dobrze znaną przyczyną zakażeń górnych dróg oddechowych. SARS-CoV-2 różni się jednak pod tym względem, że wydaje się, iż wywołuje cięższe zakażenie niż inne koronawirusy. Okres inkubacji po ekspozycji wynosi 2-14 dni¹. Jawna choroba rozwija się po ekspozycji u mniej więcej 2% osób. Do objawów zakażenia należą: gorączka, kaszel, duszność oraz dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego. U blisko 20% zakażonych rozwija się krytycznie ciężka choroba. Większe ryzyko ciężkiego przebiegu dotyczy osób starszych i/lub z przewlekłymi chorobami współistniejącymi. Śmiertelność, oceniana na 1-4% w zależności od kraju i populacji, znacznie się zwiększa z wiekiem (ryc. 1)².