Cukrzyca typu 1 jest chorobą autoimmunologiczną, która prowadzi do zniszczenia komórek β trzustki i całkowitego braku wytwarzania insuliny. Czynniki ryzyka rozwoju cukrzycy typu 1 obejmują: wywiady rodzinne, predyspozycje genetyczne (określone warianty układu ludzkich antygenów leukocytarnych [HLA – human leukocyte antigens]) oraz wirusowe czynniki wyzwalające¹. Mimo że cukrzyca typu 1 występuje tylko u 5% kobiet z cukrzycą obecną przed ciążą oraz jest stwierdzana łącznie u mniej niż 1% ciężarnych, ważne, aby położnicy byli zaznajomieni z patofizjologią tego stanu, podstawowymi zasadami jego leczenia oraz z szybko rozwijającymi się technologiami w zakresie ciągłego podskórnego wlewu insuliny (CSII – continuous subcutaneous insulin infusion) z użyciem pomp insulinowych i ciągłego monitorowania stężenia glukozy (CGM – continuous glucose monitoring).

U pacjentek ze źle kontrolowaną cukrzycą typu 1 istnieje większe ryzyko: stanu przedrzucawkowego, nieprawidłowego wzrostu płodu, wielowodzia, wewnątrzmacicznej śmierci płodu, cukrzycowej kwasicy ketonowej, rozwiązania ciąży przez cięcie cesarskie oraz zakażeń ran². W celu optymalizacji kontroli glikemii i stężenia hemoglobiny glikowanej (HbA_1c) przed zajściem w ciążę ważne jest, aby wszystkie osoby w wieku rozrodczym kierować zarówno do specjalisty medycyny matczyno-płodowej, jak i do endokrynologa [w Polsce do diabetologa – przyp. tłum.]. Odpowiednio wczesna optymalizacja chorób współistniejących i stężenia HbA_1c może zmniejszyć ryzyko wad wrodzonych u płodu oraz poronień.

W ciągu ostatnich 20 lat podejście do leczenia cukrzycy typu 1 się zmieniło: monitorowanie za pomocą samodzielnych oznaczeń stężenia glukozy we krwi włośniczkowej pobranej z palca zostało zastąpione przez CGM, a wielokrotne wstrzyknięcia insuliny w ciągu dnia przez system CSII, popularnie określany mianem pompy insulinowej. W niniejszym przeglądzie omówiono naukowe podłoże i uzasadnienie stosowania tych technologii.

Urządzenia do ciągłego monitorowania stężenia glukozy

Mechanizm działania

Urządzenia do CGM wprowadzono po raz pierwszy w 1999 roku z klinicznym zamiarem zwiększenia świadomości pacjentów w kwestii kontroli glikemii w czasie rzeczywistym, a także zmniejszenia obciążeń związanych z leczeniem choroby3,4. Systemy te wykorz...