Choroba pnia lewej tętnicy wieńcowej jest definiowana jako ≥50% zmniejszenie średnicy naczynia w badaniu angiograficznym¹. Rozpoznaje się ją u 5-8% pacjentów poddawanych koronarografii². Badania autopsyjne wykazały, że istotnemu zwężeniu pnia w 100% przypadków towarzyszy zwężenie gałęzi przedniej zstępującej, w 95% zwężenie prawej tętnicy wieńcowej, a w 85% zwężenie gałęzi okalającej lub choroba trójnaczyniowa³.

Pień lewej tętnicy wieńcowej zapewnia ukrwienie 75% mięśnia lewej komory⁴. Z tego powodu jego zwężenie w znaczący sposób wpływa na rokowanie. Wykazano, że w przypadku 50-70% redukcji światła naczynia 3-letnie przeżycie wynosi 66% i spada do 41% przy zwężeniu ≥70%⁵. Ta zależność pokazuje, jak ważna rokowniczo jest właściwa ocena stopnia zwężenia. Wskazanie do rewaskularyzacji stanowi 50% zwężenie naczynia z udokumentowanym niedokrwieniem lub wykazaniem istotności zwężenia w badaniu czynnościowym – gdy zwężenie przekracza 90%, dodatkowe badania nie są wymagane⁶.

Mimo że 1/3 zmian w obrębie pnia lewej tętnicy ulega reklasyfikacji po wykonaniu badania cząstkowej rezerwy przepływu (FFR – fractional flow reserve)⁷, a rozbieżność w ocenie tego samego zwężenia przez różnych badaczy wynosi 50%⁸, koronarografia pozostaje złotym standardem w diagnostyce choroby wieńcowej.

Zasadniczym sposobem leczenia istotnego zwężenia pnia jest pomostowanie tętnic wieńcowych (CABG – coronary artery bypass grafting) lub przezskórna angioplastyka tętnic wieńcowych (PCI – percutaneous coronary intervention). Istotny wpływ na wybór metody leczenia i rokowanie mają złożoność anatomiczna zmian miażdżycowych i stan kliniczny pacjenta. Wyniki leczenia przezskórnego są wyraźnie gorsze w przypadku zmian zlokalizowanych w dystalnej części pnia. Zwężenia takie stanowią aż 80% przypadków⁹.

Metody leczenia

Badania porównujące leczenie zachowawcze i chirurgiczne choroby wieńcowej przeprowadzono na przełomie lat 70. i 80. XX w.¹⁰ Wykazano w nich przewagę rewaskularyzacji chirurgicznej, przy czym największe korzyści z leczenia operacyjnego odnieśli pacjenci z ciężkimi postaciami choroby, tj. zwężeniem pnia, chorobą trójnaczyniową oraz z towarzyszącą dysfunkcją lewej komory. Pomimo upływu lat obserwacje te są wciąż aktualne. Odzwierciedlają to wytyczne zarówno europejskich, jak i amerykańskich towarzystw naukowych, w których najwyższą klasę zaleceń dla rewaskularyzacji mają choroba pnia, choroba wielonaczyniowa oraz zwężenie gałęzi przedniej zstępującej^6,11.