Wysokie koszty leczenia wcześniaków i powikłań wcześniactwa wyznaczają potrzebę poszukiwania niezawodnego testu, za pomocą którego można wykluczyć wystąpienie samoistnego porodu przedwczesnego i uniknąć zbędnej hospitalizacji ciężarnych z objawami zagrażającego porodu przedwczesnego. Wiele przebadanych markerów biochemicznych i biofizycznych charakteryzuje się niską wartością predykcyjną zarówno u objawowych, jak i bezobjawowych ciężarnych, jednak łożyskowa mikroglobulina (PAMG-1) i proteina-1 wiążąca fosforylowany insulinopodobny czynnik wzrostu (phIGFBP-1) w połączeniu z ultrasonograficznym pomiarem długości szyjki macicy okazały się specyficzne dla wystąpienia samoistnego porodu przedwczesnego w ciągu siedmiu lub 14 dni u 403 ciężarnych z objawami zagrażającego porodu miedzy 20. a 36,6 tyg. ciąży. Kryteriami włączenia do prospektywnego badania obserwacyjnego było występowanie:

• skurczów macicy z bólem lub bez bólu,
• bólu w podbrzuszu,
• tępego bólu krzyża,
• uczucia ciężaru w dole brzucha,
• krwawienia w II lub III trymestrze ciąży,
• bólu typu miesiączkowego lub kolki jelitowej z biegunką lub bez biegunki,
• zachowanej ciągłości błon płodowych w badaniu we wziernikach i rozwarcia szyjki macicy ≤ 3 cm.