Migotanie przedsionków (AF – atrial fibrillation) jest jedną z najczęściej występujących arytmii. Szacuje się, że cierpią na nią ponad 33 mln osób na świecie. Pojawia się zarówno u pacjentów z chorobami układu krążenia, jak i u osób ze strukturalnie prawidłowym sercem. Częstość występowania tej arytmii rośnie wraz z wiekiem. Rejestruje się ją u 2-3 osób na 1000 25-30-latków, u 30-40 osób na 1000 55-64-latków i aż u 50-90 osób na 1000 62-90-latków. Ponieważ życie ludzkie systematycznie się wydłuża, to i liczba pacjentów z migotaniem przedsionków rośnie. Według szacunków w samych USA do 2050 r. podwoi się. Migotanie przedsionków niekorzystnie wpływa na rokowanie – zwiększa ryzyko udaru mózgu, niewydolności serca oraz zgonu. U osób, które skończyły 55 lat, arytmia ta skraca życie o 37% w porównaniu z równolatkami bez migotania przedsionków. Częste napady tachyarytmii z niemiarową pracą serca istotnie obniżają jakość życia. Migotanie przedsionków jest najczęstszą przyczyną hospitalizacji z powodu zaburzeń rytmu.

Występowanie choroby układu krążenia nawet pięciokrotnie zwiększa ryzyko migotania przedsionków. Najczęściej doprowadzają do niego: nadciśnienie tętnicze, choroba wieńcowa, niewydolność serca i wady zastawkowe. Ich odpowiednie leczenie pomaga zredukować odsetek chorych z migotaniem przedsionków. Istnieje też wiele czynników ryzyka tej arytmii, które mogą być odwracalne m.in. dzięki modyfikacji stylu życia. Należą do nich: otyłość, cukrzyca, nocne zaburzenia oddychania (SDB – sleep disordered breathing), brak aktywności fizycznej, palenie tytoniu i nadużywanie alkoholu.

W piśmiennictwie jest wiele publikacji na temat leczenia migotania przedsionków. Jednak koncentrują się one zwykle na farmakoterapii i elektroterapii. Jako zupełnie wyjątkowe jawi się na ich tle opublikowane w marcu bieżącego roku stanowisko American Heart Association (AHA) dotyczące znaczenia modyfikacji stylu życia i czynników ryzyka w redukcji występowania migotania przedsionków¹. Autorzy tego dokumentu porównują postępowanie w AF do gmachu, który powinien wspierać się na 4 filarach:

1. modyfikacji stylu życia i czynników ryzyka
2. antykoagulacji
3. kontroli rytmu serca
4. kontroli częstotliwości rytmu serca.