prof. dr hab. n. med. Adam Stępień

Szanowni Państwo!

Jesienny numer „Neurologii po Dyplomie” zawiera duży ładunek materiału edukacyjnego. Z poruszanymi w artykułach problemami niejednokrotnie spotykamy się w codziennej pracy, a chorzy nimi dotknięci zawsze wymagają dogłębnej analizy i omówienia z zespołem. Dzieje się tak w przypadku występowania objawów choroby Parkinsona u osób młodych. Nietypowy młody wiek zachorowania nakazuje poszukiwanie innych chorób, których postacią kliniczną jest parkinsonizm. W wielu przypadkach udaje się ustalić taką przyczynę. W artykule „Parkinsonizm młodzieńczy a parkinsonizm dorosłych – różnice w obrazie klinicznym i podejściu terapeutycznym” lek. Małgorzata Łukawska i dr hab. Anna Potulska-Chromik dokonują przeglądu aktualnych danych z piśmiennictwa i w sposób niezwykle przydatny dla klinicysty grupują poszczególne jednostki chorobowe oraz metody ich diagnostyki, a także wskazują dostępne opcje terapeutyczne.

Drugim ważnym i dyskutowanym często na konferencjach oraz zjazdach naukowych problemem jest terapia stwardnienia rozsianego. W chwili oddawania do druku tego numeru „Neurologii po Dyplomie” wiemy już, że została podjęta długo wyczekiwana decyzja o dopisaniu do listy leków refundowanych nowego ważnego preparatu. Okrelizumab, bo o nim mowa, jest przeznaczony do leczenia zarówno postaci rzutowo-remisyjnej, jak i postępującej. Silnie wzbogaca nasz arsenał przeznaczony do walki z tą chorobą. Na ostatnim kongresie ECTRIMS dużo miejsca poświęcono terapii tym lekiem. Część prelegentów wręcz wskazywała, że jest to lek, który można zastosować w leczeniu pierwszego wyboru u osób z aktywną postacią choroby. W naszych warunkach, gdy dostępne są już leki doustne o wysokiej skuteczności, zapewne pozostanie preparatem drugiej linii. Ten ważny moment doskonale komponuje się z problemami poruszanymi w artykule „Strategia leczenia stwardnienia rozsianego przy nieskuteczności leków pierwszego wyboru” dr hab. Marioli Świderek-Matysiak z Kliniki Neurologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Pozycjonowanie leków jest trudne i wymaga dużego wyczucia, wiedzy i doświadczenia lekarza. Wiele leków ma odmienne mechanizmy działania i ich sumowanie może mieć groźne dla chorego konsekwencje. Zapoznanie się z tym doniesieniem gorąco polecam zwłaszcza kolegom prowadzącym programy terapeutyczne i w ramach przygotowania się do egzaminu z neurologii.

Nie mniej ciekawe są pozostałe doniesienia, a ich lektura powinna spełnić Państwa oczekiwania.