Schorzenia soczewki są jedną z nielicznych grup chorób występujących u dzieci. Są one najczęściej wrodzone, mogą być również nabyte – polekowe lub pourazowe. Wrodzona zaćma odpowiada za ok. 10% wszystkich przypadków utraty wzroku u dzieci na świecie.

U dzieci zmiany występujące w soczewce mogą powodować większe zaburzenia refrakcji niż u dorosłych. Leczenie tych pacjentów jest wyzwaniem z uwagi na brak jednoznacznych wskazań do operacji, konieczność wyboru różnych technik operacyjnych, możliwość wystąpienia niedowidzenia i zaburzeń widzenia obuocznego. Leczenie u tak małych pacjentów nie kończy się na wykonanym zabiegu operacyjnym. Obejmuje ono wieloletnią rehabilitację wzroku, często konieczna jest reoperacja z wszczepem sztucznej soczewki^1,2.

Stożek soczewki (lenticonus posterior) może występować w różnych chorobach ogólnych i schorzeniach gałki ocznej, takich jak microphtalmos, microcornea, stożek rogówki, anomalie kąta komory przedniej, zespół przetrwałego unaczynienia płodowego (PFV – persistent fetal vasculature syndrome), zespół kwiatu powoju, zespół Stillinga-Türka-Duane’a (STD), zespół Alporta, zespół oczno-mózgowo-nerkowy Lowe’a^3,4.

Ze względu na położenie rozróżniamy stożek przedni lub tylny soczewki. Stożek przedni występuje w zespole Alporta, natomiast stożek tylny soczewki jest odosobnioną jednostką chorobową⁵.

Lenticonus posterior jest dobrze odgraniczony, ma postać postępującego tylnego garbu w obrębie torby soczewki (ryc. 1).   Większość, bo nawet 95%, to przypadki jednostronne, natomiast zmiany obustronne występują w przypadku dziedziczenia autosomal...