Zastosowanie iniekcji doszklistkowych zrewolucjonizowało leczenie wielu schorzeń okulistycznych. Liczba wykonywanych iniekcji doszklistkowych systematycznie wzrasta. Szczególnym zainteresowaniem cieszą się preparaty wywierające wpływ na czynniki wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF – vascular endothelial growth factor). Jak wiadomo, do nasilenia wydzielania VEGF dochodzi w wyniku niedokrwienia tkanek oka, co stymuluje tworzenie nowych naczyń krwionośnych w siatkówce. Stosowanie leków hamujących produkcję VEGF lub blokujących ich oddziaływanie na receptory ma istotne znaczenie w schemacie terapeutycznym licznych schorzeń okulistycznych. Stosowane preparaty anty-VEGF, w tym ranibizumab, aflibercept i bewacyzumab, w postaci iniekcji doszklistkowych znalazły swoje zastosowanie w leczeniu zwyrodnienia plamki żółtej związanego z wiekiem (AMD – age-related macular degeneration), cukrzycowego obrzęku plamki (DME – diabetic macular edema) oraz w zakrzepach żyły środkowej siatkówki (RVO – retinal vein occlusion), ale także innych chorobach przebiegających z nowotworzeniem naczyń, np. w retinopatii wcześniaków.

Ze względu na ciągle rosnącą liczbę chorych wymagających stosowania powtarzanych iniekcji doszklistkowych należy zwrócić uwagę na potencjalne ryzyko wystąpienia groźnych powikłań i możliwości działań prewencyjnych. Zakres powikłań po iniekcjach doszklistkowych jest szeroki i obejmuje: groźne dla dalszej funkcji oka wylewy, wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego bezpośrednio po iniekcji, przedarciowe odwarstwienie siatkówki czy wreszcie zapalenie wnętrza gałki ocznej (endophthalmitis)¹.

Na podstawie licznych publikacji opisujących serie przypadków, ale także doświadczenia klinicznego, wiadomo, że brak odpowiednio wczesnego rozpoznania i leczenia zapalenia wnętrza gałki ocznej prowadzi zazwyczaj do znacznego pogorszenia funkcji oka, często nieodwracalnej utraty widzenia lub – w skrajnych przypadkach – utraty gałki ocznej. Wyniki licznych badań epidemiologicznych wskazują, że czynnikami zakaźnymi są w tych przypadkach głównie bakterie Gram(+), w tym gronkowiec skórny (Staphylococcus epidermidis), gronkowiec złocisty (Staphylococcus aureus), paciorkowce (Streptococcus spp.). Rzadziej infekcje powodują bakterie Gram(−), w tym pałeczka ropy błękitnej (Pseudomonas aeruginosa) i Haemophilus influenzae. Gronkowce i paciorkowce wywołują odpowiednio 47,5 i 35% zapaleń bakteryjnych².