Najczęstszym rakiem jądra u osób zakażonych HIV jest nasieniak. Zarówno diagnostyka, jak i leczenie nie różnią się od stosowanej w populacji osób niezakażonych. Podstawę leczenia stanowią orchidektomia, chemio- i radioterapia.

Rak jelita grubego (Colorectal cancer)

Częstość raka jelita grubego wśród zakażonych HIV jest około dwukrotnie wyższa niż w populacji ogólnej.[14]

Pacjenci zakażeni HIV w chwili rozpoznania mają zwykle większe zaawansowanie zmian nowotworowych i są w młodszym wieku niż osoby niezakażone.[15] Bardzo ciekawe wyniki przedstawił zespół Bini i wsp., który oceniał częstość występowania nowotworów okrężnicy w kolonoskopii przesiewowej. Badaniami objęto 136 bezobjawowych chorych zakażonych HIV powyżej 50. r.ż., natomiast grupą kontrolną były 272 osoby bezobjawowe bez zakażenia HIV. Stwierdzono, że częstość występowania zmian nowotworowych była około trzykrotnie wyższa u pacjentów zakażonych HIV, niż w grupie kontrolnej. Nie stwierdzono też związku pomiędzy zmianami nowotworowymi jelita grubego i czasem trwania zakażenia HIV, liczbą CD4 lub wiremią HIV.[16]

Rak nerki (Renal Cell Carcinoma)

Rak nerki wywodzący się z kanalików nerkowych występuje około 1,7 raza częściej u zakażonych HIV niż w populacji ogólnej.[17]

Sugerowaną przyczyną sprzyjającą powstawaniu tego raka jest immunosupresja wywołana zakażeniem HIV. W analizie Gaughan i wsp. badaniu poddano grupę zakażonych HIV z rakiem nerki, u których przebieg choroby i obraz kliniczny był podobny do obserwowanego u osób niezakażonych HIV.[18]

Rak żołądka (Gastric Cancer)

Pacjenci zakażeni HIV mają zwiększone ryzyko rozwoju nowotworów żołądka i przełyku. Częstość występowania raka przełyku szacowana jest na 1,69 raza, a żołądka na 1,44 raza wyższą niż w populacji ogólnej.

Chociaż większość nowotworów żołądka i przełyku to chłoniaki rozlane z dużych komórek B, osoby te mają również zwiększone ryzyko chłoniaka błony śluzowej żołądka do 5,99 raza wyższe niż u osób niezakażonych.[19]

Wnioski

Biorąc pod uwagę, że częstość występowania większości nowotworów narasta z wiekiem, pacjenci zakażeni HIV mają obecnie większe prawdopodobieństwo rozwoju NADCs. U tych pacjentów znaczenie mają także: inne zakażenia wirusowe, przetrwałe stany zapalne, nadużywanie alkoholu i palenie papierosów. W świetle przedstawionych powyżej danych zasadnym wydaje się więc oferowanie testów w kierunku zakażenia HIV osobom, u których zostanie stwierdzony NADC, w szczególności gdy jego częstość wśród osób zakażonych HIV jest wyższa niż w populacji osób niezakażonych. W leczeniu chorych zakażonych HIV z NADCs niezbędna jest współpraca lekarzy onkologów z lekarzami prowadzącymi terapię antyretrowirusową.

Do góry