Doświadczenie płynące z praktyki oraz lektura lekarskich forów dyskusyjnych skłaniają do refleksji, że nierzadko pacjenci chorujący onkologicznie, zwłaszcza w stopniu zaawansowanym, są pozbawieni dostatecznej troski i opieki w zakresie leczenia chorób współistniejących. Nie zasługuje to na aprobatę z etycznego ani prawnego punktu widzenia. Każdemu pacjentowi przysługuje bowiem rudymentarne prawo do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej (vide art. 6 ust. 1 Ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta). Zawinione naruszenie tego prawa może być podstawą do żądania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (art. 4 ust. 1 ww. ustawy). U podłoża opisanej powyżej nieetycznej postawy może leżeć brak wiedzy dotyczącej osiągnięć współczesnej onkologii. Pociąga to za sobą traktowanie chorych onkologicznych jako pacjentów drugiej kategorii ze względu na spodziewany krótki czas przeżycia.

Nowotwory złośliwe – narastający problem

Nowotwory złośliwe są w Polsce drugą przyczyną zgonów. W 2017 r. były powodem 26% zgonów wśród mężczyzn i 23% wśród kobiet. Niewątpliwie stanowią istotny problem zdrowotny, ekonomiczny i społeczny, zwłaszcza u osób w młodym i średnim wieku (25-64 lata). Na świecie, a także w Polsce, dokonuje się postęp w leczeniu chorych na nowotwory, przewiduje się jednak, że liczba nowych przypadków będzie wzrastać¹.