Soma a psyche
Opieka psychiatryczna nad pacjentem bariatrycznym
Prof. dr hab. med. Irena Krupka-Matuszczyk1
Dr n. med. Jakub Paliga2
Otyłość olbrzymia jest przewlekłym wieloczynnikowym zespołem prowadzącym do zmian morfologicznych i metabolicznych, który zwiększa ryzyko przedwczesnego zgonu. Chirurgia bariatryczna jest obecnie najpotężniejszym i skutecznym narzędziem w leczeniu otyłości olbrzymiej. Głównymi celami leczenia operacyjnego są redukcja masy ciała (efekt bariatryczny) i kontrola chorób towarzyszących otyłości, zwłaszcza cukrzycy typu 2 (efekt metaboliczny). Otyłość olbrzymia wiąże się także z wtórnymi problemami emocjonalnymi oraz zaburzeniami psychicznymi.
Częstość otyłości w światowej populacji podwoiła się od 1980 roku. Według danych WHO otyłość jest piątą przyczyną zgonów na świecie. Jako strategię jej zwalczania w dalszym ciągu wiele zaleceń dietetycznych promuje redukcję całkowitego spożycia tłuszczów. Skuteczność leczenia dietą i zwiększonym wysiłkiem fizycznym wynosi zaledwie 2 proc.[1,2] Nadwaga i otyłość to problemy, które dotyczą nawet połowy dorosłych Polaków. Na razie nie dysponujemy lekiem, który mógłby pomóc pacjentom z otyłością olbrzymią – najcięższym stopniem otyłości, gdy indeks masy ciała (body mass index – BMI ) jest powyżej 40 kg/m2. Otyłość olbrzymia to wieloczynnikowy zespół zmian morfologicznych i metabolicznych zwiększający ryzyko przedwczesnej śmierci. Dotyczy ok. 300 tys. Polaków. Prowadzi do wtórnych problemów emocjonalnych, niepełnosprawności ruchowej i iątą przyczyną zgonów na świecie. Jako strategię jej zwalczania w dalszym ciągu wiele zaleceń dietetycznych promuje redukcję całkowitego spożycia tłuszczów. Skuteczność leczenia dietą i zwiększonym wysiłkiem fizycznym wynosi zaledwie 2 proc.[1,2] Nadwaga i otyłość to problemy, które dotyczą nawet połowy dorosłych Polaków. Na razie nie dysponujemy lekiem, który mógłby pomóc pacjentom z otyłością olbrzymią – najcięższym stopniem otyłości, gdy indeks masy ciała (body mass index – BMI ) jest powyżej 40 kg/m2. Otyłość olbrzymia to wieloczynnikowy zespół zmian morfologicznych i metabolicznych zwiększający ryzyko przedwczesnej śmierci. Dotyczy ok. 300 tys. Polaków. Prowadzi do wtórnych problemów emocjonalnych, niepełnosprawności ruchowej i społecznej niesamodzielności.
Badanie LIPIDOGRAM pokazuje, że otyłość olbrzymia istotnie częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn.[3] Statystyki wskazują, że co trzecia osoba, której BMI przekracza 40 kg/m2, umiera w ciągu 10 lat – wielu chorych dlatego, że lekarz nie powiedział im, że istnieje skuteczna metoda leczenia ich schorzenia. „Lancet” (2016) opublikował zbiorczą analizę 1698 badań obserwacyjnych z udziałem 19 mln uczestników dotyczącą oceny indeksu masy ciała w latach 1975-2014. W analizowanym czasie średnia wartość BMI skorygowana o wiek wzrosła z 21,7 kg/m2 do 24,2 kg/m2 u mężczyzn i z 22,1 kg/m2 do 24,4 kg/m2 u kobiet.[4]
