dr n. med. Aleksandra Lewandowska

Klasyfikacja zaburzeń ze spektrum autyzmu

Organizacja Narodów Zjednoczonych uznała autyzm za jeden z najpoważniejszych problemów zdrowotnych świata – obok raka, cukrzycy i zespołu nabytego niedoboru odporności (AIDS – acquired immunodeficiency syndrome)¹. Obecnie wyróżnia się różnorodne formy kliniczne określane łącznie jako całościowe zaburzenia rozwojowe lub zaburzenia ze spektrum autyzmu. W międzynarodowej klasyfikacji ICD-10 włączono je do grupy F84, która obejmuje następujące jednostki:

• F84.0 Autyzm dziecięcy

• F84.1 Autyzm atypowy

• F84.2 Zespół Retta

• F84.3 Inne dziecięce zaburzenia dezintegracyjne

• F84.4 Zaburzenia hiperkinetyczne z upośledzeniem umysłowym i ruchami stereotypowymi

• F84.5 Zespół Aspergera

• F84.8 Inne całościowe zaburzenia rozwojowe

• F84.9 Całościowe zaburzenia rozwojowe, nieokreślone².

Z kolei klasyfikacja DSM-5 opisuje osoby z diagnozą zaburzeń należących do spektrum autyzmu w odniesieniu do występujących deficytów w najważniejszych 3 obszarach:

• okazywania społeczno-emocjonalnej wzajemności

• komunikacji niewerbalnej

• rozpoczynania, podtrzymywania i rozumienia relacji.

DSM-5 zwraca także uwagę na kwestię potrzebnego tym osobom wsparcia (czego w ogóle nie porusza obowiązująca w Polsce klasyfikacja ICD-10). Warto podkreślić, że ujęte w DSM-5 kryteria diagnostyczne uwzględniają w przypadku osób z takim rozpoznaniem uszczegółowienie ciężkości zaburzenia na podstawie stopnia upośledzenia komunikacji społecznej oraz ograniczonych, powtarzających się wzorców zachowań. Poziom ciężkości zaburzenia jest opisywany jako:

1. Wymagający wsparcia.

2. Wymagający znacznego wsparcia.

3. Wymagający bardzo znacznego wsparcia³.