Nowym kierunkiem w terapii BDD mogą okazać się metody neurostymulacji, takie jak przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (rTMS – repetitive transcranial magnetic stimulation) lub stymulacja nerwu błędnego. W randomizowanym badaniu klinicznym z pojedynczą ślepą próbą Haghighi i wsp.19 wykazali obiektywne zmniejszenie nasilenia objawów, ale także ich subiektywną redukcję raportowaną przez pacjentów. Metoda rTMS może okazać się skuteczna również w przypadkach opornych na terapię SSRI, jednak użyteczność tej formy leczenia wymaga dalszych badań oraz pogłębienia wiedzy na temat patomechanizmów BDD20.

Podsumowanie

Pomimo relatywnie dużego rozpowszechnienia BDD świadomość tego schorzenia wśród pacjentów i lekarzy nie jest wystarczająca. Veale i wsp.5 wykazali, że spośród osób, u których w warunkach szpitalnych rozpoznano BDD, żadna nie ujawniła przy przyjęciu swoich problemów związanych z wyglądem, jeśli nie została o nie wprost zapytana. Ponadto żaden pacjent nie miał uprzednio postawionej diagnozy tego zaburzenia przez lekarza kierującego go do szpitala. W praktyce BDD często jest nie tylko niezdiagnozowane, lecz także mylone z innymi problemami psychicznymi, takimi jak zaburzenia lękowe czy depresyjne, a postać z urojeniami bywa diagnozowana jako pierwotne zaburzenia psychotyczne. Implikuje to niewłaściwe oraz nieskuteczne leczenie. W jednym z badań wykazano, że spośród 172 pacjentów 23,3% miało rozpoznane BDD, natomiast tylko 18,6% otrzymało właściwe leczenie farmakologiczne, a 19,8% korzystało z psychoterapii, z czego zaledwie połowa w nurcie poznawczo-behawioralnym21. Według danych ze znacznie nowszego badania odsetek prawidłowo zdiagnozowanych pacjentów był jeszcze niższy i wynosił 15,2%3. Zwiększenie świadomości dotyczącej objawów BDD oraz dostępnych opcji terapeutycznych, zarówno wśród profesjonalistów – lekarzy (nie tylko psychiatrów), psychoterapeutów, jak i pacjentów, może przyczynić się do szybszego postawienia diagnozy i podjęcia skutecznego leczenia.

Do góry